Dag 106: Lires-Fisterra, 18 km

Ook de Cabo Finisterra in Fisterra behoort tot de Costa da Morte. De Romeinen dachten dat dit het einde van de wereld was. Intussen weet men wel beter maar de naam is gebleven. De wandeling er naartoe, met Anna en Ricardo en Bert, is een van de mooiste van het post-Francés-tijdperk: bossen, bergen, het ‘descanso’(rust)-‘hippie’huisje in Buxán, voor de laatste dag uitzonderlijk mooi weer... en steeds de oceaan in het vizier.
Op de Cabo Finisterra, een granietheuvel van 600 meter hoog, een mythische plek waar pelgrims al eeuwen vóór de Santiago-hype naartoe gingen om de zon te zien ondergaan naar de ‘andere’ wereld (die toen nog een platte schijf was...; pas eeuwen later recupereerde een handige bisschop de St-Jacobslegende) zitten we meer dan een uur op een rotsblok ‘afscheid’ te nemen van mijn memorabele Camino’s.

 In Fisterra krijgen we onze Fisterrana, het document dat aangeeft dat je na Santiago nog te voet naar het einde van de wereld hebt gewandeld...

Ik heb bijna 2500 km gestapt, dankbaar omdat ik geen problemen ondervond, voor de  onbeschrijfelijke panorama’s en landschappen en de haast dagelijkse boeiende ervaringen die me als mens erg geïnspireerd hebben. 

Ik heb werkelijk zeer veel mensen ontmoet, zowel onderweg in Frankrijk als op de vier Camino’s. Sommigen terloops, andere frequenter, uit alle hoeken van de wereld. Ik beschouw al deze ontmoetingen als bijzonder verrijkend en een essentieel onderdeel van de tocht. Sommigen hebben onuitwisbare sporen nagelaten: voor hen geen adiós maar hasta la vista. 

Straks nemen we het vliegtuig naar Madrid; daar rest er ons nog een dag om deze onvergetelijke ervaring in Prado-schoonheid te eindigen. Dit smaakt ongetwijfeld naar meer...

Ultreia et suseia. 

Pax et bonum. 

Ad continuandum. 

Dag 105: A Grixa-Muxia-Lires, 31 km

Anna en Ricardo, Berts Portugese vriend, vervoegen ons in de albergue. Na 15 km bereiken we het idyllische vissershaventje Muxia. 

Van hieruit nemen we een pad naar de Nosa Señora de Barca en op de top van deze heuvel hebben we een prachtig uitzicht op de bossen die in de oceaan lijken te eindigen, heel anders dan b.v. de Vlaamse of Bretoense kust. 

Na de koffie met chupita krijgen we onze ‘Muxiana’, “een kostbaar geschenk van vergeving, een beloning voor standvastigheid en geloof”.

De lunch op een rotsblok van de Costa da Morte, die zijn naam te danken heeft aan de grillige kust en de vele rotsblokken die ervoor liggen, is spectaculair door het beuken van de golven en het metershoge opspattende schuim. 

Samen met de regenboog is dit de oceaan op z’n best. 

Hier staat ook een monument ter herinnering aan de olieramp van 20 jaar geleden met de tanker Prestige.

Dag 104: Lago-A Grixa, 24 km

Samen met een Catalaanse vader/zoon-combinatie verlaten we om 9 uur en als laatste de albergue. 

Vooral het weer is de hoofdrolspeler vandaag, en meer bepaald de regen. Echte Galicische regen, met vlagen die doorheen de hoes tot binnen in je rugzak doordringen; RIP Berts gsm.  De waardin van de herberg legt hem nog bij het haardvuur in een potje rijst maar de schade is onherroepelijk. 

Naar ‘t schijnt hebben ze in het Gallego meer dan 70 woorden voor regen. Vandaag zaten we in ieder geval twee keer in een ‘battuere’ (hevige regenbui) en de rest was ‘choiva’ en ‘froallo’, regen en motregen. Allemaal lluvia. 

Maar niet getreurd, zelfs in de regen ziet Galicië er schitterend uit.

Dag 103: Negreira-Lago, 28,7 km

We kiezen ​​voor een iets langere etappe, in een volledig landelijke omgeving en met heel wat hellingen. 

We opteren voor een variante langs de Rio Barcala maar de weelderige dennen-, kastanje- en eikenbomen en vooral de watervalletjes maken de omweg meer dan de moeite waard. 

Aan het einde, bij de beklimming en afdaling van de berg Aro, genieten we van een mooi uitzicht over de Xallas-vallei en het grote stuwmeer van Fervenza. 

Gelukkig heeft onze albergue, Monte Aro, een menukaart want behalve de albergue is er in dit landbouwdorp geen levende ziel te bespeuren. ‘t Is dan ook 1 november vandaag...