Anna en Ricardo, Berts Portugese vriend, vervoegen ons in de albergue. Na 15 km bereiken we het idyllische vissershaventje Muxia.
Van hieruit nemen we een pad naar de Nosa Señora de Barca en op de top van deze heuvel hebben we een prachtig uitzicht op de bossen die in de oceaan lijken te eindigen, heel anders dan b.v. de Vlaamse of Bretoense kust.
Na de koffie met chupita krijgen we onze ‘Muxiana’, “een kostbaar geschenk van vergeving, een beloning voor standvastigheid en geloof”.
De lunch op een rotsblok van de Costa da Morte, die zijn naam te danken heeft aan de grillige kust en de vele rotsblokken die ervoor liggen, is spectaculair door het beuken van de golven en het metershoge opspattende schuim.
Samen met de regenboog is dit de oceaan op z’n best.
Hier staat ook een monument ter herinnering aan de olieramp van 20 jaar geleden met de tanker Prestige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.