De klim naar de Monte Gazzaro, boven de wolken, is lang en verlaten. Je waant je hier echt alleen op de wereld.
Boven kom ik Bram, een Nederlander, tegen die thuis vertrokken is. De motregen verandert in buien en dat belooft niet veel goeds voor de afdaling. Sowieso heb ik liever klimmen dan dalen; ik ga liever naar de top dan naar het dal omdat de afdeling niet enkel lastiger maar ook gevaarlijker is.
De zware regenval maakt de rotsen en stenen superglad, de modder blijft tussen de ribbels van onze schoenzolen steken en dat betekent dus dubbel opletten. De afdaling is sowieso al geen makkie, het is niet voor niets dat er langs het pad kabels gespannen werden.
Bram (zonder stokken) glijdt languit met z'n hoofd vooruit, het had erger kunnen aflopen. Meermaals houden mijn stokken me recht maar een keer gaat het bij mij toch ook mis. Eigenlijk is dit niet verantwoord maar we moeten erdoor.
De hele voormiddag blijft het regenen en in het bos is dat echt geen pretje. In een bos zie je sowieso al niets van het landschap en als je dan nog uren aan een stuk moet opletten waar en hoe je je voeten zet, is de pret er snel af.
Pas een heel stuk na middag verlaat ik het bos en er priemt zowaar een zonnestraal door de wolken. Het biedt de kans om van het open Toscaanse landschap te genieten met brede groene heuvels, eenzame huisjes en gigantische cipressen.
Eindelijk, na vijf dagen wordt het landschap poëzie.
In San Piero a Sieve begin je de invloed te voelen van de machtige en invloedrijke familie de Medici. De kerk Pieve di San Pietro is duizend jaar geleden gebouwd in opdracht van de Florentijnse familie. En m'n logeerplaats (Giulia heeft heel haar huis ingericht voor trekkers) ligt langs de Via dei Medici.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.