Volg je dromen, zij kennen de weg.
De wekker van Seowon loopt af om vijf uur. Opstaan, douche, nok aan de voeten, een nescafeetje met warm water van de lavabo en klaar om te vertrekken. De rest van de slaapzaal is nog aan het ronken en ik begin het stilaan verdacht te vinden.
“Am soo solly, is Kolean time...” zegt Seowon... en zo is een mens mooi op tijd om nog maar eens van de bijzondere zonsopgang in dit open landschap te genieten. Een intense ervaring, die kleuren vind je bij ons precies niet.
In het eerstvolgende dorp neem ik een ontbijt en omdat ‘t stilaan eens wat anders mag zijn dan een madeleintje en een suikerkoek laat ik mezelf maar eens verwennen met een sandwich met jamón iberico en wat eenvoudige olijfolie...
Raquel en Irene zien dat ik roodgeelzwart op mijn rugzak heb (vergis u niet: geelzwart van de leeuw en roodgeel van de Catalaanse vlag). We bespreken de parallellen tussen de Catalaanse en Vlaamse kwestie en het valt me op hoeveel jongeren in Catalonië erg begaan zijn met hun onafhankelijkheid, cultuur en eigen identiteit.
Het landschap stelt niet veel voor vandaag. Terwijl de rug, benen en voeten meewillen, kies ik dan ook voor anderhalve etappe zodat ik morgen voldoende tijd heb om Léon te bezoeken.
De pelgrimsmenu in de albergue is een klassieker: soep of pasta als voorgerecht en varken of kip (met frieten) als hoofdgerecht. Als dat nog lang zo doorgaat, keer ik terug als het personage op het schilderij dat boven me hangt... Misschien moet ik morgen maar eens paella gaan eten in Léon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.