Via degli Dei dag 2: Badolo-Monzuno, 20 km

De Godenweg slingert door het landschap en elke bocht betekent een verrassing: een nieuw dal, een 'località' (in Italië is dat een gebied waar (bijna) niemand woont en dat ook niet bij een wijk of gemeente hoort), romantische landhuizen of uitzicht op de andere kant van de berg. 

Na een voormiddag hindernissenkoers in de modder, laverenf onder ontwortelde bomen en tussen opeengehoopte afgewaaide takken, arriveer ik aan de Monte del frate, wat berg van de monnik betekent.

Geen godennaam maar monniken staan toch dichter bij de Grote Baas dan ik, eenvoudige sterveling. 

Een lokale bewoner wijst me de weg naar de 'veilige' beklimming van de eerste berg op de Godenweg, de Monte Adone. 

De normale route is in deze omstandigheden te gevaarlijk en zo gebeurt de beklimming en afdaling via hetzelfde pad. Het thuisfront had me op het hart gedrukt geen risico's te nemen, waarvan akte dus. 

Bij het 'croce di vetta', het kruis op de top van de berg, zie je in normale omstandigheden waarom deze berg naar Adonis vernoemd werd: de schoonheid van deze beklimming is net zo mooi als de schoonheid van deze God. 

Maar driewerf helaas, het enige wat ik zie is optrekkende mist en wolken door de regen van de voorbije dagen. Geen Apennijnen, geen zicht op de valleien van Emilia-Romagna. 

Onderweg loopt de route samen met de Via Flaminia Militare.

Elke keer weer is het speciaal om op een weg te lopen waarvan je weet dat hier tweeduizend jaar geleden Romeinse legioenen passeerden. 

Tot in Monzuno volgt de route de SP59 (strada provinciale). Weer een God... Monzuno is de berg van Jupiter (Mons Juno, of Jupiter). 

In WO II werd hier serieus gevochten. Het hoofdkwartier van de Partizanen (die zowel tegen de fascisten als tegen de nazi's vochten) was hier. 

Ik eet een pannini in het lokale barretje en vergaap me aan de honderden espressokopjes.

 Dit is Italië op z'n authentiekst. Als morgen het weer nu ook mee wilt...