Dag 26: Larochemillay-Issy l'Évêque

Ook vandaag volgt de route het traject van de GR13 maar tegen de middag houden we 't voor bekeken met de GR die tussen hagen en door holle wegen loopt waardoor het omliggende landschap volledig aan het zicht onttrokken wordt. In plaats daarvan volgen we de fietsroute van Komoot; die is niet enkel een heel stuk comfortabeler (asfaltwegen) maar vooral opener naar het mooie landschap van deze streek die zich situeert op de grens van de Morvan en Charolais, nog steeds in Bourgogne.

Het landschap bestaat voornamelijk uit weidegronden want voor cultuurgewassen is de ondergrond niet rijk genoeg. Daarom is veeteelt (geen melk- maar vleeskoeien) hier de hoofdactiviteit.

 
Aan de gîte van Issy-L'Évêque worden we verwelkomd door vrijwilliger Joël. Er is blijkbaar een dubbele boeking geweest en hij stelt voor om ons mee te nemen naar zijn huis. Enfin, huis... what's in a name...
Het landgoed met zwembad en zonneweide biedt zicht op de schitterende omgeving en is ideaal om een avondje te ontspannen. 

We laten het ons geen twee keer zeggen. Na de nodige  'bommetjes', plonsen, zwalpen en zowaar zwemmen is het tijd voor de lokale variant van Ricard, de Pontarlier, waardoor het gesprek helemaal op gang komt.  

Intussen is Jacqueline er na haar wekelijkse bridge-avondje bij komen zitten en is ook de fles rosé al snel soldaat...

Dag 25: Athez-Larochemillay, 33 km

Dit is met stip de mooiste etappe van de Camino 2022 tot nu toe...

Dit is met stip de lastigste etappe van de Camino 2022 tot nu toe...

Van de 33,6 km (we doen een ommetje naar St-Leger-sous-Beuvray om inkopen te doen; in Larochemillay zijn er geen commerces ...) is de voormiddag niet veel zaaks maar tegen de middag steken we de denkbeeldige lijn tussen het noorden en het zuiden van de Morvan over en op slag volgen de schilderachtige landschappen,

de vergezichten en panorama's elkaar in sneltempo op met de Mont Beuvray als uitschieter. 

Vanaf hier zien we zelfs de Mont Blanc, stel je voor... 

Zo'n prachtig natuurschoon van boven op de 821 m hoge top is bijna 'du jamais vu'. De klim ernaartoe  (meer dan duizend meter van het betere klimwerk vandaag, tot >10%...) was verdomd lastig maar de beloning was fe-no-me-naal. 

Op de top is Bibracte, een Keltische nederzetting ten tijde van de Romeinen, nog goed zichtbaar. 

Na evenveel meter dalen en lood in de schoenen (>33 km met een overvolle rugzak) komen we aan in Larochemillay, een dorp van goed 200 inwoners maar met een kasteel op een rots; de albergue was destijds de conciërgewoning van het kasteel. We eten er buikstabij gebakken aardappeltjes, gebakken ei en een slaatje. Wat kan zo'n eenvoudige omamaaltijd toch lekker zijn. Vooral met zo'n panorama op de achtergrond, stel je voor.

Dag 24: Lac des Settons-Athez

De aangekondigde weersverbetering laat tot 's middags op zich wachten. We besluiten om de regenvlagen aan ons te laten voorbijgaan en te wachten tot het weer en onze kleren weer droog zijn. Geen wonder dat de Morvan zo'n groene streek is, het is blijkbaar ook het regengat van Frankrijk. 

De uitbater van de camping Settons Cottage voelt warempel enig medeleven en stelt voor om ons naar de andere kant van le lac te brengen; als we ons haasten zijn we nog net voor de middag in Anost waar we inkopen voor vanavond kunnen doen. Dus gaat het in sneltempo (>6km/u.) door weiden en velden, over afsluitingen en beekjes naar het dorpje op de waterscheiding van de stroomgebieden van de Seine en de Loire. 

De laatste hectometers legt Bert lopend af om toch maar net voor sluitingstijd binnen te zijn. Tot blijkt... dat het maandag is en de bakker en slager niet open zijn en dat het lokale Casino-supermarktje al vier jaar dicht is. Het wordt dus noodrantsoen vanavond en dat zal onze caloriebom van gisteren wat compenseren.

Onze residentie in Athez wordt in de Guide Lepère, in Frankrijk dé referentie voor GR-wegen en Camino's, omschreven als "l'un des plus sympathiques de France". Het is het oude dorpsschooltje dat omgetoverd is tot gîte.

 Mooi en ruim ja, maar 'sympathiek'...??? 'Papier is gewillig', zei mijn moeder. Krakende bedden van zodra de Ollanders zich draaien of den Brusselèr z'n been verlegt;  niet eens wat koffie op voorraad ..

Bert heeft blijkbaar nog wat energie over; hij doet nog een loopje van 10 km naar les Roches du Mont Robert; zestien km was niet genoeg blijkbaar... 

Dag 23: Marigny L'Église - Lac des Settons

De romantiek van klaterende beekjes, watermolens, watervalletjes, rotspaadjes en bemoste boomstammen in dit bergachtige natuurpark van De Morvan is ver te zoeken...  De reden? Regen, de he-le dag. De stortvlaag van gisteren was slechts een voorbode van vandaag... 

Op een dag als vandaag is een mens blij met goed materiaal: een regenjas met waterdichtheid van 10.000 en met een goed ademend vermogen (want wat baat een waterdichte regenjas als je van binnen kletsnat wordt van 't zweet); goede waterdichte stapschoenen want je komt al eens een onvermijdbare plas tegen. 

De helft van de dag wandelen we op de bedding van een bosbeekje, een holle weg dus waar je niet weet waar je voeten te zetten omdat er geen meter vlak en effen is, en omdat die bodem tegelijk bezaaid ligt met keien en steenbrokken. Permanent kijk je niet naar het landschap maar waar je je voeten zet om niet weg of uit te glijden. Ontspannend is anders.

In een gehuchtje van vier huizen, een oude Gallische nederzetting van ten tijde van de Romeinen, rusten we wat op een rotsblok.

Omstreeks halfvijf komen we bekaf, doodop, afgepeigerd en uitgeregend  aan Le Lac des Settons. In de Morvan heb je zes van die gigantische 'lacs' waar vroeger de boomstammen dreven vooraleer ze via de Yonne en de Nièvre naar Parijs geduwd werden... 

Op vandaag zijn het ontspannings- en natuurgebieden met zandstrandjes, bootjes, watersport en restaurants in het gebergte van dit natuurpark.

In het vakantiepark  'Setton Cottages' huren we een cottage, een chaletje. Om de moraal hoog te houden doen we ons te goed aan comfort food (klinkt toch gezonder dan junkfood). De calorieën van de pizza's (mv) met frieten en rosé met cola 0/0 moeten het rotweer van vandaag maar compenseren. 🎶C'est bon pour le moral...🎶

Dag 22: Vézelay-Marigny l'Église, 31 km

Zowat een maand na de 'blijde intrede' in Vézelay brengt de TGV me naar Parijs om daar de RER te nemen naar Sermizelles. De 10 km naar Vézelay doe ik te voet. Behalve een taxi zit er niets anders op en voor een pelgrim is een taxi nemen als vloeken in de kerk.

In de basiliek maak ik de lauden mee, met de gezangen van de monniken en monialen van Jeruzalem, gevolgd door de zegening van de pelgrims. En daarna haal ik Bert, die het uiteraard héél erg jammer vindt dat hij de lauden gemist heeft 😉, op aan de poorten van dit werelderfgoedstadje.

Na het ontbijt vertrekken we voor onze eerste dag en dat is er al direct een van >31 km.  De afstand op zich is geen probleem maar dit is de Morvan, de grote broer van de Ardennen.

Op een bankje in  St-André-en-Morvan nemen we onze lunch: oude notenbroodjes met avocado en wat oud stokbrood met olijfolie. 

Je gelooft het niet, maar -ook al klinkt dit oneerbiedig of overdreven- daar kunnen noch Wouter van De Smaak noch Stefaan Boury tegenop. Dit is puur, zuiver, intens, top. Zoals het landschap hier.

Deze eerste etappe van Vézelay -Le Puy en Velay (dit deel zal een 470-tal km beslaan) 

kan gerust de vergelijking met de eerste etappe van de Camino Francés, van SJPdP naar Roncesvalles doorstaan. 

Zelfde afstand, zelfde inspanning, even mooie panorama's en even warm... Tot aan de stortvlaag, een echte zomerse orage in de bergen met klank- en lichtspel, waarvoor we als bij wonder onder een afdakje konden schuilen. 

In de gîte communale ontmoeten we Fernand weer, een Waal die gisteren ook in Vézelay was.  We halen Caminoverhalen op, het ene al sterker dan het andere maar zonder elkaar te overtroeven (je ziet, het kan ook respectvol tussen Vlamingen en Walen😉) waarmee we de andere aanwezigen in de gîte vermaken. 

In het dorp is er zomerzonnewendefeest en dat vieren ze hier met een varkentje aan 't spit en een 'fête de la musique' waar de lokale schone helemaal alleen op de dansvloer staat te euh... bewegen. Bert kan zich net inhouden...

Het doet deugd weer het  gevoel te ervaren  je eigen wereld te bezitten, zonder drukte, de waan van de dag en alle andere dingen die het moderne bestaan zo uitputtend maken. Het gaat het alleen om jezelf en het landschap, om jezelf (en Bert) en de mensen die je onderweg tegenkomt of waarmee je op stap bent. De Camino is niet de weg naar Santiago, het is de weg met en naar anderen ...