Dag 22: Vézelay-Marigny l'Église, 31 km

Zowat een maand na de 'blijde intrede' in Vézelay brengt de TGV me naar Parijs om daar de RER te nemen naar Sermizelles. De 10 km naar Vézelay doe ik te voet. Behalve een taxi zit er niets anders op en voor een pelgrim is een taxi nemen als vloeken in de kerk.

In de basiliek maak ik de lauden mee, met de gezangen van de monniken en monialen van Jeruzalem, gevolgd door de zegening van de pelgrims. En daarna haal ik Bert, die het uiteraard héél erg jammer vindt dat hij de lauden gemist heeft 😉, op aan de poorten van dit werelderfgoedstadje.

Na het ontbijt vertrekken we voor onze eerste dag en dat is er al direct een van >31 km.  De afstand op zich is geen probleem maar dit is de Morvan, de grote broer van de Ardennen.

Op een bankje in  St-André-en-Morvan nemen we onze lunch: oude notenbroodjes met avocado en wat oud stokbrood met olijfolie. 

Je gelooft het niet, maar -ook al klinkt dit oneerbiedig of overdreven- daar kunnen noch Wouter van De Smaak noch Stefaan Boury tegenop. Dit is puur, zuiver, intens, top. Zoals het landschap hier.

Deze eerste etappe van Vézelay -Le Puy en Velay (dit deel zal een 470-tal km beslaan) 

kan gerust de vergelijking met de eerste etappe van de Camino Francés, van SJPdP naar Roncesvalles doorstaan. 

Zelfde afstand, zelfde inspanning, even mooie panorama's en even warm... Tot aan de stortvlaag, een echte zomerse orage in de bergen met klank- en lichtspel, waarvoor we als bij wonder onder een afdakje konden schuilen. 

In de gîte communale ontmoeten we Fernand weer, een Waal die gisteren ook in Vézelay was.  We halen Caminoverhalen op, het ene al sterker dan het andere maar zonder elkaar te overtroeven (je ziet, het kan ook respectvol tussen Vlamingen en Walen😉) waarmee we de andere aanwezigen in de gîte vermaken. 

In het dorp is er zomerzonnewendefeest en dat vieren ze hier met een varkentje aan 't spit en een 'fête de la musique' waar de lokale schone helemaal alleen op de dansvloer staat te euh... bewegen. Bert kan zich net inhouden...

Het doet deugd weer het  gevoel te ervaren  je eigen wereld te bezitten, zonder drukte, de waan van de dag en alle andere dingen die het moderne bestaan zo uitputtend maken. Het gaat het alleen om jezelf en het landschap, om jezelf (en Bert) en de mensen die je onderweg tegenkomt of waarmee je op stap bent. De Camino is niet de weg naar Santiago, het is de weg met en naar anderen ...