Dag 30 en 31: Saint-Léon- Saint-Priest

Dag 30: Saint-Léon - Arfeuilles, 34 km

Omdat de GR van dit traject nog 5 km langer is, past Bert  de route aan zodat ze nog net haalbaar is met een zware rugzak. Dat bleek een goede keuze want onze variante verloopt grotendeels over asfaltwegen met mooie vergezichten op de weidse landschappen. Op een GR-pad is dat vaak niet het geval.

Onze eerste (koffie)stop is in het dorpje met de welluidende naam...  Bert; we houden er uiteraard een fotoshoot.

Enkele km verder, boven op de Mont Bert, hebben we niet alleen een schitterend zicht op zowel de Morvan als het Centraal Massief, maar bevinden we ons, na exact een week stappen,  precies in 't midden van het traject Vézelay -Le Puy-en Velay. We klinken er op met... een appel en een banaan.

De fotografische plekjes volgen elkaar in sneltempo op, de Auvergne is waarlijk een erg mooie maar best ook pittige streek. Helemaal niet erg om een inspanning te doen als je met zo'n mooi zicht beloond wordt.

In Arfeuilles is er geen enkele 'commerce' open en het  restaurantje hield het hier enkele jaren geleden voor bekeken. Tijd dus om ons noodrantsoen aan te spreken: linzen en Royco-minutesoup... Ons brood houden we voor morgen want dan is 't maandag en ook dan blijft alles potdicht...

Dag 31: Arfeuilles - Moulin St-Priest, 29 km

Het aantal gîtes en overnachtingsmogelijkheden in deze streek (de cols van de Auvergne) situeren zich in het dure segment of zijn anders onbestaand , om dan nog maar van de winkeltjes en restaurantjes te zwijgen; die zijn hier helemaal aan 't uitsterven,  in dorpjes zie je de ene leegstand na de andere.

Halverwege de route kiezen we dan maar voor een alternatief en zetten koers richting Camping Le Paradou, een beetje buiten de route maar met zekerheid van een safaritent én een restaurantje.
In het dorpje St-Clément komen we als bij wonder aan een terrasje. We eten er een hartige kaastaart maar die calorieën smelten letterlijk al even snel weer weg wanneer we de beklimming van de col aanvatten; die begint al direct met een helling van 14%. 

We volgen verder de GR3 maar die loopt door een windmolenpark en dat is op z'n zachtst uitgedrukt nogal saai te noemen. Een GR-pad is sowieso al 'avontuurlijker' (lees: op beddingen en steenbrokken lopen en dus kijken waar je je voeten zet) en lastiger (met een rugzak van om en bij de 15 kg) dan over de weg maar als je dan ook nog alleen maar dennenbomen en windmolens ziet, voelt dat al rap aan als een aanslag op je mentale weerbaarheid... 

Tot je aan een decor komt waarin je de de rest van de linzen van gisteren kunt verorberen; wat zou er meer energie geven:  de linzen of het panorama op 1010 meter hoogte?

In de camping beschikken we over een safaritent maar die gebruiken we enkel om te slapen. De rest van de dag spenderen we in het zwembad en het restaurant. Een goed gesprek bij een steak, een veggieburger met frieten en een Karmeliet, het lijkt een eeuwigheid geleden...