Via degli Dei dag 4: San Benedetto - Monte di Fo

In een oorlog is iedereen in gevaar. Behalve diegenen die de oorlog gewild hebben.

Veel kilometers staan er niet op de teller vandaag maar na een uitgebreid ontbijt (hoe wil je je eieren) volgen de hoogtepunten elkaar in deze vierde etappe op. 

Boven op de Monte Bastione is de Via Flaminia in z'n oorspronkelijke staat te zien: 2,40 meter breed, 20-25 afgeronde stenen per m², uit de steengroeve die ik eerder onderweg tegenkwam. Deze militaire weg loopt dwars over de Apennijnen en dit is slechts een van de vele heirbanen die in het Romeinse rijk aangelegd werden.

Wat verder kom ik aan het hoogste punt van de Via degli Dei, de Monte Banditacci, meer dan 1200 meter boven zeeniveau. Geen kruis deze keer, maar een klokje. Bergtoppen die in een bos liggen, hebben geen kruis maar een klokje. 

Vanaf hier gaat het bergaf, althans vandaag, en dat is in deze omstandigheden niet ongevaarlijk. De mensen die ik eerder tegenkwam (Bea, een Italiaans koppel...) geven er een voor een de brui aan en nemen de bus naar Firenze... Echt ontspannend is het inderdaad niet in deze regen. En voor de komende dagen is er geen beterschap voorzien. 

Intussen ligt Emilia-Romagna achter me en bevind ik me in Toscane, de grens is zowat het midden van de Via.

Op de middag arriveer ik aan het Duits militair kerkhof; in WOII is hier serieus gebatterd geweest tegen de geallieerden die uit het zuiden kwamen. Resultaat: meer dan 30.000 Duitse graven, sober en nederig zoals het een verliezer past, maar niet minder indrukwekkend. Onvermijdelijk gaan op zo'n plek mijn gedachten uit naar volkeren in de buurt die moeilijkheden hebben bij het vinden of behouden van een land. Er zijn er nog steeds die niets geleerd hebben uit de geschiedenis... en toch president geraken...

Mijn slaapplek op Camping Il Sergente ligt dichtbij het oude tracé van de Via degli Dei. Ik ben net op tijd binnen voor hét hoogtepunt van de dag:  de urenlange stortregen. Maar daar kijken ze hier al een tijdje niet meer van op.