Via de la Plata dag 3: Castilblanco de los Arroyos- Almadén de la Plata, 29,7 km

Peter en ik zijn samen vertrokken uit de albergue maar we nemen elk ons eigen tempo; we treffen elkaar wel in het natuurpark...

De 16 eerste km, op een asfaltweg (velen nemen hier een taxi), leg ik af met het verstand op nul: stappen, stappen, stappen... Een telefoontje naar huis geeft nog meer energie en  nog geen drie uur later ben ik al aan de ingang van het Parque Natural Sierra Norte met een heerlijk zandpad en eet wat roggebrood met geitenkaas tussen de kurkeiken, steeneiken, pijnbomen en eucalyptusbomen;

de  patrijzen, herten en koeien houden blijkbaar hun siësta...
10 zeer draaglijke kilometers later met de zon in de nek en op een traag tempo want dit is genieten, verlaat ik het schitterende natuurpark met een zware maar korte klim naar het uitkijkpunt Calvario op 550 meter boven zeeniveau. 

Helemaal beneden zie ik Peter lopen... Ollanders en kaartlezen nietwaar... Ja, bank- of betaalkaarten, dat wel ..Ik wacht hem boven op en vraag hem of ie voor z'n gps niet beter de Vlaamse stem zou gebruiken ..
Het uitkijkpunt biedt een spectaculair panoramisch uitzicht van beide kanten, aan de ene kant het groene Andalusië 

en aan de andere kant  Almadén de la Plata met zijn twee torens;  die van het stadhuis en die van de kerk. De afdaling naar de stad doen we samen maar hier scheiden onze wegen, hij gaat naar een private albergue en doet morgen verder. Ik maak een onderbreking en zie wel hoe lang die duurt.

Almadén is een gemiddeld stadje zoals alle andere in Andalusië: wit, extreem schoon en netjes en met alle nodige diensten: terrasjes, restaurantjes met een pelgrimsmenu voor €9, en een propere albergue municipal.

We eten de pelgrimsmenu met een allegaartje van nationaliteiten: Traudy (Ost-Dl), Jimmy (Australië), Dmitry (Litouwen), Richard (Fr.) en Annie (Dl).

 En uiteraard drinken we nog een 'pelgrimsthee' 😉 want sommigen doen morgen een korte en andere een lange etappe. Zo gaat dat op de Camino, blijvende ontmoetingen zijn zeldzaam. Ieder heeft een eigen programma. 

Via de la Plata dag 2: Guillena-Castilblanco de los Arroyos, 18,7 km

Deze tweede etappe is even kort als intens. Na enkele kilometers ligt de industrie van Guillena achter de rug en dan is het letterlijk 'a walk in the park'. En wat voor een park. 

Het Parque Natural de la Sierra Norte is van een ongeëvenaarde Andalusische authenticiteit, een stiltegebied, na al die duizenden jaren nog steeds puur en intact, enkel doorkruist door een aardewegje dat door de motregen veranderd is in een glibberig modderpaadje.

Na enkele kilometers kom ik m'n kamergenoot Peter uit Eindhoven tegen en samen trekken we verder tussen de vijgcactussen, de olijfgaarden met hojiblanca-olijven en de mandarijnenplantages. Dit is Andalusië op z'n best. 

Hier bloeien de wilde  rozemarijn en de Cistia-zonnerozen. 

We stappen wel een uur met als enige geluid het knisperen van het grind onder onze schoenen en beseffen beiden dat het zonde zou zijn om deze gewijde stilte te doorbreken. Zo krachtig is de natuur hier dat ze een Ollander kan doen zwijgen...  

We vullen onze flessen met het puurste water dat rechtstreeks uit de ondergrond komt. We vragen ons af of we hier in Spanje zitten of in Zuid-Afrika... Voor de komende dagen voorspellen ze hier 23, 26 en 27 graden. We kunnen er mee leven...

Via de la Plata, dag 1: Sevilla-Guillena, 23 km

Triana (genoemd naar de Romeinse keizer Trajanus) is een populaire wijk in Sevilla en daar ligt mijn uitvalsbasis, een typisch Andalusisch backpackhotelletje, om deze hoofdstad te verkennen. 

Gisteren bezocht ik het Real Alcazar, toch wel hét hoogtepunt van Sevilla. Het paleis, met moorse en christelijke stijlen, wordt nog steeds door de Spaanse koninklijke familie gebruikt.  

Het complex bevat meerdere paleizen en tuinen 

en ik neem wat meer tijd in het gotische paleis waar ik kunst van eigen bodem bewonder, de Vlaamse wandtapijten waarop de overwinning van Karel V afgebeeld wordt. Zo'n fijn weefwerk is echt wel uniek in de wereld. 

De route loopt langs open gebieden, volledig vlak en zonder moeilijkheden maar doorheen industriegebieden en steeds met de snelweg in de buurt. Typisch voor het binnenkomen of verlaten van een stad van betekenis. 

Gezien de route vandaag slechts 21 km is, neem ik de tijd om onderweg de toerist uit te hangen. 

Ik bezoek het archeologische complex van Itálica, de eerste Romeinse stad in Spanje; meer dan de helft ligt nog steeds bedolven onder het huidige dorp Santiponce.  

Het is echter vooral de San Isidro-abdij die met de grootste aandacht wegloopt: de refter van de monniken, het scriptorium waar de bijbel overgepend werd... alles is er nog, middeleeuwse bijbelboeken incluis.

In het tweede deel loopt de weg een tweetal uren op een oude Romeinse heirbaan, kaarsrecht door het landschap tot in Guillena

waar de herbergmuren vol filosofische traktaten staan.

 

Via de la Plata, dag 0

(geschreven in het vliegtuig)

Het is de eerste keer dat het anderhalf uur naar de luchthaven zo ambigu aanvoelt. Ook al is het leven permanent afscheid nemen, het went maar niet, ook niet 'met de jaren'. Het is je vertrouwde omgeving, zekerheden, comfort en vooral mensen achterlaten die jou graag zien en die je zelf graag ziet, dat raakt een snaar. Zelfs als het vooruitzicht prettig is. Ik voel mezelf heen en weer slingeren tussen egoïsme, zinvol avontuur en spanning maar het is vooral dankbaarheid die het haalt, dat deze opportuniteit me, alweer, gegeven wordt. Het lichaam en de geest willen mee, mijn omgeving staat er achter en het weer in Andalusië maakt het eens zo aantrekkelijk. 

De vijf komende weken worden ongetwijfeld weer een reset naar mijn fabrieksinstellingen, een oefening in 'dichter bij mezelf'. Dat mogen en kunnen is in deze veeleisende tijden een onvoorstelbare luxe. 

De via de la Plata, met zijn vele historische (Romeinse) littekens, z'n ongereptheid, 

eenzaamheid en eindeloosheid is sowieso al een minder populair broertje van de Camino's die ik eerder deed. De Romeinse wegen verbonden, van zuid naar noord, enkele zeer belangrijke Moorse en Romeinse steden: Sevilla, Merida, Salamanca, Zamora, Astorga... Op cultuurhistorisch vlak had 't slechter gekund.

Eeuwen na de Romeinen gebruikten de Arabieren deze prachtige geplaveide wegen bij hun conquista (verovering) van het schiereiland, en later, met de christelijke herovering, de reconquista, deden en doen o.a. pelgrims naar het graf van Jacobus dat ook nog. Het wordt levende geschiedenis op deze 'balata' (de benaming "plata" heeft niets te maken met zilver maar met het Arabische woord Balata, verharde weg).  

Dit pad is bekend onder verschillende namen: Vía de la Plata, ruta de la Plata en Camino Mozarabe, die vanaf Zamora tot in Santiago overgaat in de Camino Sanabrés. Enfin, dat is het plan, geen keurslijf. Naast de olijfgaarden van Andalusië en de uitgestrekte weiden (hopelijk zijn 't geen vechtstieren als ik er doorheen moet) van Extremadura is de 'Plata' gekend voor zijn desolaatheid, eenzaamheid en eucalyptus- en eikenbossen en daardoor veel minder gefrequenteerd en dus ook minder voorzien van albergues. 

Maar geen nood, het alleen zijn schuw ik helemaal niet, integendeel. Ik heb zelfs m'n hammock bij (hangmat) om onder de estrella's, de Andalusische sterren, te slapen. Een mens verlegt nu eenmaal graag grenzen. We zien dus wel na 750 km, ergens rond Zamora welke optie we dan nemen: recht noordwaarts naar de drukke snelweg van de Camino Francés, of westwaarts op de even rustige Camino Sanabrés (via Ourense, zie kaartje) of nog vroeger westwaarts via Portugal. 

In de afgelopen jaren zijn op de Vía de la Plata wel meer pelgrims overleden aan een hitteberoerte. Gezien de temperaturen, vooral in Andalusië en Extremadura, gemakkelijk boven de 35 °C uitkomen en, steeds vaker, boven de 40°, raadt men af om deze route in de zomer te doen. De beste maanden zijn nu (maart, april, mei) of oktober. Of in de winter, maar zo'n verstokte eenling ben ik nu ook weer niet en een mens moet te allen tijde zichzelf blijven.