Vdlp16

Vanmorgen ben ik al voor zeven de deur uit. De vijf eerste kilometers bestaan uit een constante maar zachte klim en zo bereik ik stilaan de hoogtegrens van 1000 m. 

Onderweg kom ik, eindelijk, de befaamde 'Osborne'-stier tegen.

Eens boven bevinden we ons op het hoogplateau van Castilië. Hier heeft de wind vrij spel en vandaag is die zo snijdend dat mijn verkleumde vingers moeizaam de rugzak openkrijgen om mijn handschoenen uit te halen. 

In Fuenteroble warm ik mijn handen aan een 'americano' en de churros erbij geven verse energie. Zou daar suiker in zitten 🤪? 

Tot een stuk na de middag loopt de route door een savanne-achtig gebied: onbevolkt, vlak, ruig en desolaat, in het voorjaar groen en in de zomer geblakerd door zon.  

Daar ontmoet ik een Duitse vader en zoon, Michaël en Colin. Vader is een fanatiekeling; op zijn been zijn al z'n camino's getatoeëerd: de Primitivo, de Norte, de Via de la Plata, de francés...

Hier is de wind de hoofdrolspeler; die blaast niet alleen in de windmolens maar ook alle ballast uit je hoofd zodat alleen de essentie overblijft. In deze verlaten woestenij ben je vanzelf gedeconnecteerd, geen 5g, 4g, 3g... Op een of andere manier is dat allemaal deugddoend. 

Het zijn zo van die dagen dat je je rugzak niet eens voelt, dat je voeten vanzelf bewegen, dat het niet aankomt op een kilometer meer of minder.

Toch stop ik aan 30 km in het boerengat Pedrosillo. In de albergue ben ik samen met de Italiaan Fosco, de fietsende Spanjaard Joaquin en de Duitser Hugo met zijn hond Haro. Vier gepensioneerden ondereen... In het lokale barretje hebben we de sociale zekerheid in Europa weer eens gefileerd en op punt gezet 

en eet ik het Camino-voedsel bij uitstek: linzensoep en daarna bruine bonen. 

Morgen wenkt Salamanca. 

Foto's van vandaag: https://photos.app.goo.gl/2ZsSdeZidS5UhaXJ8