Bij de ingang van het natuurpark Cornalvo hernemen we elk ons eigen tempo (hij heeft langere benen en zijn focus is vooral de eindmeet terwijl die van mij het Parque Natural zelf is).
En dan, ongelooflijk, doet 'ze' het weer. "Volg deze weg 14,9 km"...
Een tegenvaller, een koude douche of afknapper?
Neen, deze keer hoor je me niet klagen. In tegenstelling tot vorige vrijdag verloopt de route nu door een práchtig natuurpark. Zo mooi dat ik wel twee keer naar huis bel om de beelden te tonen van het ongerepte landschap met zand- en keibaantjes die zich slingeren dooreen het heerlijk decor met bloeiende brem, pluimlavendel en cistus.
Ik neem een lunch op zo'n megarotsblok dat is blijven liggen van na de laatste ijstijd en ik hoor intussen de koekoek in de verte. Ik leg me een half uurtje op mijn rug om naar boven te staren op zoek naar de leeuwerik die me al de hele tijd volgt en ik tel de ooievaars die hier hun biotoop hebben. Het zou zonde zijn om hier voorbij te snellen en geen tijd te nemen om te beseffen wat een gelukzak ik toch ben dat ik dat allemaal kan en mag meemaken. Een paradijs is dat hier. Voor zo'n ervaringen doet een mens de camino. Beter wordt het niet...
Na 35 km bereik ik het klooster Casa de Acogida de los Esclavos de María y de los Pobres, een opvanghuis voor 60 mensen met een beperking. Pelgrims zitten op het derde verdiep, de 'ergste gevallen', zeker?
Met een vijftiental (o.a. vier Vlamingen) krijgen we een avondmaal: koude pasta met koude kip in een koude refter. In de koude slaapzaal leg ik 2 dikke dekens boven mijn slaapzak. Hoe warm het hier overdag buiten is, zo koud is het hier 's nachts overal binnen.
Alle foto's van vandaag: https://photos.app.goo.gl/4hnJ7BdibcHqrUj29
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.