Pelgri-minderen dus...

Wil je jezelf tegenkomen?
Of sterker: Ben je op zoek naar jezelf?
Een vroegere 'belofte' die je nog moet inlossen?
Draait het niet goed? Moet je iets verwerken?
...

Het koudzweet breekt me soms uit als die vraag gesteld wordt.
Diezelfde vragen worden immers niet gesteld als je een lange GR-tocht onderneemt.
Kreeg Arnaut Houben deze vraag op z'n boterham toen hij Dwars door de Middellandse zee voer?
Of toen hij de GR129 afwandelde en straks door De Lage Landen trekt?
Kreeg Dixie die vragen toen hij besloot poolreiziger te worden?

En toch wil ik een antwoord geven... een heel simpel en eenduidig antwoord.
Omdat 't me aantrekt!
Ok?

In m'n vorige blog schreef ik al dat een lange wandeling een bijzondere ervaring is. Een hele dag stappen door de Kalmthoutse heide, een écht stiltegebied, dat doet wat met een mens. 

Dagenlang door de frontstreek trekken ook. Je komt er echt anders van terug. Een hele dag 'berg'toppen overwinnen in de Alpen en de volgende top zien opdoemen als de vorige nog maar net bedwongen is, dat geeft je een nietig gevoel. Langs een bergbeekje wandelen tot aan de waterval die dag in dag uit miljoenen hectoliters laat denderen; daar word je stil van.

Je komt los van je eigen beperkte leefwereld en je laat je onderdompelen in de natuur of cultuur die je op je pad tegenkomt... dat zijn zaken die beklijven en die je jaren later zelfs zonder Instagram nog perfect voor de geest kunt halen, precies omdat je ze zo intens beleefd hebt.

Maar goed, dit geldt voor alle wandeltochten; we gingen 't over een pelgrimstocht hebben. Die onderscheidt zich van 't vorige door de ontmoeting met andere streken, andere culturen, andere mensen. Kastelen, burchten, kloosters, abdijen, boerderijen... je komt ze overal tegen. Herbergen of albergues ook.  En als je er dan in slaagt om een gesprekje aan te gaan met de 'bewoners' of bedienden of bezoekers, dan kom je rijker terug. Je leert verschillende culturen kennen en beseft dat de ene niet beter is dan de andere; anders wel, maar niet beter...  Wandel maar eens rond in een villawijk of in een cité of in een bosstreek en vraag overal wat water om je drinkfles te vullen... Bij de ene steken ze een flesje plat water door de deur op een kier, bij de andere krijg je een stoel, een koffie, een ijsje en zet u...  Zou het kunnen dat je onderweg meer mens wordt met de mensen?

Dat kan ook niet anders. Ook al stap je alleen, op een pelgrimstocht ben je afhankelijk van anderen. Je reis mag nog zo goed voorbereid zijn, toch zijn er altijd situaties waarbij je moet terugvallen op andere mensen. Dat is zo voor het flesje water, maar even goed voor je blaren, voor een slaapplek of voor een warme maaltijd. En nog meer voor de babbel die ook zij even hard als jijzelf nodig hebben. En telkens ga je rijker weer weg. Altijd pik je wel iets op van andermans ervaring, levenswijsheid, filosofie.

Het leuke van een pelgrimstocht is ook dat je dat niet tot in de puntjes kúnt voorbereiden. Onze drang naar avontuur, de vrijheid van het 'zwerven', vanmorgen nog niet weten waar je vanavond gaat slapen... Dat bevrijd zijn van de dagelijkse beslommeringen, is dat niet een beetje 'vrijheid ervaren'? Je laat gewoon alles los en je vertrouwt er op dat 't wel goed komt. Het leven wordt een pak eenvoudiger. Op zo'n momenten wordt meer minder. Pelgri-minderen dus...

Een beetje een geromantiseerde voorstelling, vindt u? 't Is inderdaad niet allemaal rozengeur en maneschijn. Er zijn ook nog ontstekingen van je knie of je heup, blaren, honger, dorst, een regenvlaag met nergens een mogelijkheid om te schuilen en waarbij je je dan afvraagt waarom je er eigenlijk aan begonnen bent... Of een hele dag door de bossen struinen want een bos blijft toch maar een bos...
Tot 't je duidelijk wordt...
tot je anders tegen de dingen aankijkt.
Tot je ontvankelijk wordt en begint te beseffen dat je diegene bent die zich niet laat kisten.
Niet met mij, hé...
Da gade gij nie beslissen hé...
Vanaf dàt moment ben je geen wandelaar meer, maar een pelgrim.