Wie de massa volgt, raakt niet verder dan de massa.

Een directe aanleiding voor de tocht naar Compostela is er niet. Feit is dat 'stappen' al wel langer in m'n benen/genen zit, langer dan corona in ieder geval. 

Een drietal jaar en heel wat haar geleden besloot ik dat die emmer vet uit m'n lijf moest. Trappen op en af lopen moest weer kunnen zonder daarna in korte zinnetjes te moeten babbelen om tussendoor naar wat extra-adem te kunnen happen. Niemand die 't merkte, vermoed ik nu, althans niemand die 't me zei, maar zelf voelde ik wel dat het roer moest omgegooid worden: geen Celebrations meer bij m'n koffie of in de leraarskamer, geen toegevoegde suikers meer, noch vetten noch kazen, geen chips of nootjes tijdens en geen alcohol na de frequente vergaderingen, nog enkel vis en wit vlees...
Straffer nog: helemaal géén alcohol meer, géén suikers, geen bewerkte producten want dat is toch allemaal suiker...
Extreem bezig, zeiden ze...

Samen met dit min of meer ascetisch voedingspatroon (min of meer, want zondigen gebeurde nog wel) zorgde meer beweging ervoor dat de kilo's er af vlogen: drie keer per week lopen met Evy, tussendoor zwemmen, fietsen met Zwift...
En stappen. Te voet naar school, 6 km.
Toen ik in m'n bureau arriveerde, was m'n hele dag al voorbereid. Toen ik 's avonds weer thuis kwam, was ik weer volledig zen, klaar voor de vergadering(en) van die avond.
Maniakaal bezig, zeiden ze...
Wat me sterkte in m'n overtuiging om verder te doen want mijn mentale gezondheid en mentale fitheid waren omgekeerd evenredig met het volume en het aantal kilo's... 

Eens met pensioen vulde Grote Karel, onze mobilhome, het zwarte gat.
En stappen... alweer.
Want tijd had ik toch genoeg en fit blijven was morele plicht geworden.
Naar de boer om groenten en fruit? Te voet, met een rugzak.
Met Grote Karel naar de garage? Te voet terug.
Een bezoekje aan de oud-collega's? Te voet natuurlijk.
Van het een kwam het ander. Al snel was ik uitgekeken op de boerin of de garage of wandelingen in steeds dezelfde (eigen) streek . De GR-tochten dienden zich aan. De GR5a, de 128, de 129, de GR5, de StreekGR's... 

Gaandeweg begon het me te dagen dat een langeafstandswandeling een bijzondere belevenis is. Je beleeft de wereld intenser als je wandelt dan als je fietst of loopt of mountainbiket. Je kijkt anders naar pakweg een witte abeel. Of is hij 't die naar jou kijkt?

Of naar bloeiend 'on'kruid, een slak die letterlijk voor je voeten kruipt, een holle weg. Je hoort de leeuwerik minutenlang, het lijkt wel of hij bij je blijft als hij boven je cirkelt. Op de duur herken je 't verschil in geklop tussen de zwarte en de bonte specht. Je ziet de berg in de verte stilaan groeien. Je loopt een kwartier langs dat beekje en het eendenpaartje zwemt trots naast je mee terwijl ze hun jongen geen minuut uit het oog verliezen. Of de wolken die dreigend rommelen... als er nergens tussen de velden een schuilplek te bespeuren valt, kun je het nakende onweer alleen maar ondergaan .
In de Vlaamse Ardennen zag ik op een kerkhof een ladder die tot in de 'hemel' reikte.. Symbool voor de levensweg van de mens... Een kunstwerk moet reactie bij de mens losweken. In die zin zijn veel huizen ook kunstwerken; vooral aan 't water gelegen zijn ze echt wel om te genieten. En zelfs een zitbank wordt tot kunst verheven.

De laatste jaren kom je meer en meer kunst tegen in de openbare ruimte. Ook dat is genieten. De eenvleugelige aan de abdij van Averbode, een kunstinstallatie te velde...

 

't Grootste kunstwerk is de natuur zelf natuurlijk... zelfs in de winter.

Als wandelaar maak je de transitie van onze bossen, de Kalmthoutse heide of de Hoge Kempen van op de eerste rij mee. Natuurpunt ontdoet ze van de exoten om zo de bossen weer inheems te maken, of ze doen de Nete weer meanderen waar ze voorheen onterecht recht getrokken werd. Met eigen ogen zie je dat Vlaanderen ook op natuurvlak stilaan weer een stukje Vlaamser aan het worden is.
Wandelend door het Heuvelland voél je de onzin van de oorlog;  de Ierse vredestoren of de Vlaamse Ijzertoren ontroeren je makkelijker als je door de site wandelt dan van op de fiets.
Als je op de Sint-Pietersweg wandelt in Maastricht, door de oehoevallei, zie je de steile mergelwanden die er slechts zijn omdat de zee daar vijf miljoen jaar lang schelpen en zand en kalk en klei heeft achtergelaten; Een laag van een centimer in duizend jaar... En die groeve is vijftig meter hoog...

Of Cinqueterre, of de Sentiero degli dei aan de Amalfikust, of de Camminito del Rey...

Wandelend beleef je de natuur, je waardeert die, je respecteert die. Want als mens ben je toch wel erg klein... en aan een tempootje van vijf km per uur lijkt de wereld nóg groter, en 'de mens' nóg nietiger... Je voelt als wandelaar het precaire evenwicht tussen de onbegrensde mogelijkheden van de mens enerzijds en de natuur die zich steeds weer herstelt en de overhand neemt anderzijds. 

Al van in het begin beviel wandelen me het best. Enfin, wandelen... zeg maar stappen. En zo kwam Compostela langzaamaan in het vizier. Het Olavspad naar Trondheim ook, het Santiago van het hoge noorden. En de Via Francigena, van Canterbury naar Rome. Of... of... en... en... 

Als aperitief kon de Cammino della Luce wel tellen tussen twee coronalockdonws vorig jaar, van Assisi naar Rome. De streek van Franciscus beviel me danig dat het nu tijd is voor het grotere werk. Of Jacobus me meer bevalt, zullen we 'gaandeweg' ondervinden...