Ik stap het af: Dag 7: La Herlière-Mirvaux, 34 km

Wandelen is vrijheid.

Wandelen naar Compostela doe je aan de kant van de weg. Letterlijk. Maar ook figuurlijk loop je een beetje aan de rand van de maatschappij. Je zet jezelf een beetje aan de zijkant. En je trekt je van de reacties van anderen niet veel aan. Beetje zoals Guido Belcanto die zijn ding doet en wat de anderen over hem denken kan hem gestolen worden. Is dat het niet wat Erasmus ook bedoelde in zijn Lof der Zotheid? Mensen met een hoek af, die rare keuzes maken, die ‘anders’ zijn en daar vrede mee hebben. Wie is er dan de zot?

Tijdens ‘t wandelen filosofeert een mens dus wel eens mee met de radio want zoals gisteren geschreven kan ik over het landschap volstaan met enkele foto’s die even goed gisteren hadden kunnen genomen zijn. Één adjectief: on-me-te-lijk.

Halverwege de dagtocht van vandaag (vroeg vertrokken om de felle middagzon te ontwijken) loop ik binnen in een mooie maar aftandse boerderij; voor ik het onooglijke dorp van 20 huizen weer uit ben, wil ik nog water inslaan. Het oude dametje met haar kleinzoon vult met veel plezier mijn waterflessen. Na nog een babbeltje zet ik mijn route verder.

Een half uurtje later ga ik aan de kant voor een auto en wie zit daarin: het dametje met een van de kleindochters die me waren komen zoeken om te vragen of ik niet mee terug wil gaan om aan tafel te schuiven. Een neen ging hen ontgoochelen en was onbeleefd geweest. Ze zijn me te slotte komen zoeken en dus hup, rugzak in de auto en drie km terug. Intussen zat de keuken vol met twee dochters en negen kleinkinderen. De gastvrijheid die me daar te beurt viel, is uitzonderlijk. Iedereen schoot in gang om de feesttafel te dekken, vlees te bakken, aardappelen te stoven... Meloen als voorgerecht, warme maaltijd, het kaasbordje én dessert (jenevertaart) met koffie...

En Bonne-maman maar genieten, van de kleinkinderen, van haar dochters, de pelgrim met z’n raar accent en de toffe conversaties met geïnteresseerde mensen. Zoiets maak je maar één keer in je leven mee en vergeet je nooit meer. En dat allemaal voor een kaars in de kathedraal...