Voor het traject Arras-Amiens voorzie ik drie dagen van telkens 25-30 km. De twee eerste etappes, van Arras naar Mirvaux zijn haast identiek: van dorpje naar dorpje, tussen onmetelijke graan-, maïs-, koolzaad- en aardappelvelden, boerderijen en militaire kerkhoven. Ik pik er eentje uit waarvoor ik een omweg maak: het Wailly Orchard Cemetery, wegens de naam (Orgaer komt van Orchard, boomgaard).
Wandelen in Frankrijk is stappen tussen de onmetelijke velden. Als wandelaar verdwijn je als een nietig stipje in het decor en word je opgenomen als elementje in het landschap. Voor een lesje in nederigheid hoef je dus niet aan SM of bondage te doen, je kunt gewoon gaan stappen op een GR- of Compostelaroute.
Het enige geluid is dat van het klotsen van het water in je fles, van de vogels in het bos (ik herken vooral de vinken) en van je voetstappen op het grind. Als dat niet rustgevend is. Hier heb je nog échte stiltegebieden.
Voor alle duidelijkheid: dit is het wandelpad...
Op het einde van de dag realiseer ik me dat ik geen contanten op zak heb. Nooit eigenlijk, maar in zo’n boerengat is dat toch anders, hier is onontgonnen terrein voor Payconiq...
De hele dag heb ik geen enkele ‘distributeur’ gezien, hier moet je echt nog tien kilometer rijden naar het volgend stadje om een geldautomaat te vinden. En dat is wat de gastheer ook doet, hij voert me naar het dichtste stadje om geld af te halen ‘want tot in Amiens zal je er geen tegenkomen’. Op de terugweg houdt hij halt om de kerk te gaan sluiten. Kijk, dít is mijn dorp, La Herlière, zegt hij. Ik hoor de trots in zijn stem. Blijkt dat hij hier burgemeester is. Een dorp van 160 zielen, koeien inbegrepen. Het stikt hier van zo’n dorpjes, waar de school en het stadhuis in één gebouwtje zitten. Allemaal met een maire. Men is hier maar een koele minnaar van fusies. Nu zet iedereen zich in voor z’n dorp, als vrijwilliger, de betrokkenheid is groot, zegt Alain. Met een fusie zou dat direct gedaan zijn. Wat ik zelf betwijfel maar wie ben ik, hier in Pas de Calais.
De burgemeestersvrouw, de boerin want de burgemeester is boer, “géén bio!”, trakteert met een quiche en de zoon met een zelfgemaakt zuurdesembrood. Voor morgen, want je moet sterk staan om te stappen. En wanneer wenst meneer z’n ontbijt? De donativo, de vrijwillige bijdrage voor het logement, zal ik maar wat aanpassen. Gelukkig heb ik vers geld op zak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.