Dag 22: Fréteval-Vendôme, 22 km

Ook vandaag volgt de route grotendeels het traject van Le Loir (een dertigtal km meer zuidwaarts stroomt trouwens La Loire). 

Net als gisteren presenteren de charmante huisjes zich langs de rivier. In dit groene kader kom ik Vendôme binnen. Het zou een dag als gisteren worden, tot in de dreef van het kasteel van Mesley een handvol joelende en enthousiaste ‘jongeren’ het wandelpad bezet. Pas wanneer ik naderbij kom, zegt de mama: ‘Maar jij bent toch...’  
Sofie, oud-leerkracht van De Ark en Vicky, een schoolvriendin van Bert, zitten er met de kinderen aan het scherm gekluisterd want de Belgische hockeyploeg is goud aan het winnen. Op slag worden de Ol. Spelen naar de achtergrond verwezen en gaat alle aandacht naar verhalen van vroeger en nu. Aan deze aangename ontmoeting heb ik trouwens nog een petje overgehouden. Zo zie je me nu rondlopen met een ‘cap’ van HardRockCafe... Een mens moet er wat voor over hebben om er jong uit te zien😁. Misschien moet ik me in Tours meteen een paar tattoos laten zetten, dan ben ik meteen helemaal ‘nen echten’. 

In Vendôme, stadje dat z’n bloei kende door de vele pelgrims op de route naar Tours, bezoek ik eerst de Chapelle Saint-Jacques. In lang vervlogen tijden wasten en verzorgden de lokale dames hier in de binnentuin de voeten van de pelgrims. Ja, soms was ‘t vroeger ook wel eens beter... In de middeleeuwen was Vendôme een van de middellange afstandsbedevaartspkekken voor Vlaamse strafpelgrims. Ik ben hier wel op m’n plek, hoor ik je al denken. 

Het verhaal wil dat in de abdijkerk, de abdij is inmiddels afgebroken maar de losstaande kerktoren bleef bewaard, ooit een traan van Christus (die hij plengde toen zijn vriend Lazarus stierf) als reliek bewaard werd. Ik ben vooral geïnteresseerd in de vele houtsculpturen onder de kapittelbanken in het koor. Ze zijn mooi maar braaf, ik heb er al ondeugender gezien. 

De (nieuwe) jeugdherberg, annex van le foyer des jeunes ouvriers (als je in Frankrijk ‘foyer’ ziet, denk dan maar aan begeleid wonen) waar ik overnacht, organiseert vanavond een barbecue. Liever dat dan ergens op een terrasje wat gemaksvoedsel te verorberen, want eten kun je dat vaak niet noemen. Ik eet er buikstabij en heb intussen een ‘collegiaal’ gesprek met de voorzitter van de vzw van de foyer...