Dag 51: Labouheyre-Lesperon, 34,5 km
Zowat een derde van de dag, 11,5 km, loopt de Voie de Tours hier pal naast de autostrade richting Baskenland.
Net wanneer je denkt dat het ergste achter de rug is, komt dit er nog eens bovenop. Weg stilte, weg alleen met jezelf, weg natuur, weg ‘zandweggetjes’... Een geasfalteerde tweevaksbaan wordt in ‘t weekend blijkbaar door niemand gebruikt; mijn plannetje om daar autostop te doen, valt dus in het water. Gelukkig niet letterlijk, want hoewel bewolkt blijft het droog vandaag met aangename temperaturen. Ik zal de 35 km dus toch helemaal te voet mogen uitzingen.
In de gîte van Lesperon maak ik kennis met enkele andere pelgrims: een Tsjechische moeder met haar zoon en een Canadees. De Canadees is vol van chakra en energiebanen, de zoon gelooft in een straffende God en de moeder is opgegroeid in het communisme. Het laat zich raden dat de gespreksavond een kolfje naar m’n hand is.
Dag 52: Lesperon-St-Paul-lès-Dax, 34,7 km
‘t Is gebeurd.
‘Je zal een paar keer jezelf tegen komen’, had Mr. Marc gezegd. Vandaag was ‘t zover. Bij 35 graden nog maar eens door die zandweggetjes ploeteren met links en rechts niets anders dan naaldbomen... Dat is sakkeren, verwensen, vloeken, lauw water drinken... maar voor de drommel niet opgeven!
Adieu, Landes, zeg ik wanneer ik St-Paul-lès-Dax binnenstap. Ze zullen me hier niet te vlug weer terug zien.
Anders is ‘t gesteld met de zigeunerfamilie naast de gîte. Geen Roma’s maar Manouche. Ze nodigen me uit voor het avondmaal; een pelgrim die verhalen weet te vertellen kleurt hun dag.
Op de duur wordt het een avondje om ter strafst uit de hoek komen.
“Chevreuil (zijn Manouche-naam) is streekkampioen jeu de boules...” wat prompt met de medaille bewezen wordt.
“Papajo (idem) was bokskampioen van Frankrijk... “ en de kampioenschapsriem wordt van zolder gehaald.
“De zanger Kendji Girac (https://youtu.be/VHIEznwcqsk) is onze neef... “
Hoewel ze bij de Manouche allemaal wel neef zijn van elkaar, geef ik me graag gewonnen en eet nog een homp pata negra en een lepel everzwijnpaté met stokbrood.
Intussen is de lokale curé, een Bask, er komen bijzitten om de avond met een Armagnac af te sluiten.
Dat Vincentius a Paolo hier geboren is, doet dan ook eventjes niet ter zake...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.