Het leven is hard maar uw spieren zijn veel harder.
We vervolgen onze opmars hoofdzakelijk langs landbouwpaden, meestal onverhard, langs de nationale N-120.
Vandaag verlaten we La Rioja om de autonome gemeenschap Castilla y León binnen te gaan. Gedaan met de wijngaarden, dit is het heuvelachtig landbouwgebied, de graanschuur van Spanje. Het zal er niet op verbeteren want de meseta lonkt...
Elk stadje die naam waardig doet wel een inspanning om zich met het duizend jaar oude pelgrimtoerisme te associëren, meestal is dat door pelgrims van kunst te laten genieten. In Belorado doen ze dat met graffiti en dat is na de vervelende kilometers (!) langs de N-120 waar de vrachtwagens langs je voorbij denderen, een welkome afwisseling.
Vandaag wandel ik een tijdlang met Arián, de jonge Catalaanse republikein en Rosa, een 18-jarige Duitse die een een snipperjaar neemt om de Camino te doen, haar rijbewijs te halen... Haar gedrevenheid om vandaag de klimaatopwarming aan te pakken, is typerend voor de jonge idealisten.
In de albergue, een leuk hotelletje, ontmoet ik twee Fransen, Yves en Hubert. De laatste was een kok en dat wil hij me gerust een demonstreren. Misschien morgenavond? Dan is ‘t eens wat anders dan linzensoep... mijn darmen beginnen te protesteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.