In tegenstelling tot de ingang is de uitgang vanuit Burgos comfortabel en kort; lange paden van aarde en losse stenen brengen me naar de uitgestrekte graanproducerende velden van Castilië.
Hier begint de meseta, de ‘woestijn’, weinig schaduwrijke plekken en het uurtje zon is als een gloeiende vuurbal die genadeloos uit de lucht neervalt. In de winter moet de kou enorm zijn.Mijn lunchplekje van vandaag
Ik laat de kamergenoten voorgaan; in dit desolate landschap wandel ik liever alleen. De heuvelruggen, de vele blauwe vlinders, de camino, de wind en vooral de wolken zijn mijn metgezellen vandaag. Het is hier zo stil dat je enkel de wind hoort, en het klapperen van de vleugels van arenden en gieren.
Tot Hontanas loopt de route langs lange en eenzame onverharde wegen. Maar... in Hontanas is er een terrasje!!! Naast koffie betekent dat brood, fruit, noten... inslaan en de rugzak vullen.
Ik ontmoet er mijn tijdelijke ‘caminamigos’ weer: John, een Amerikaan (New-Jersey) met rugproblemen (ik leer hem z’n rugzak vullen), Martha (Californië) met aan elke voet vier blaren, een Duits koppel en Suang Lee, een Koreaanse. Haar communicatie verloopt via Google Translate en dat lukt best aardig.
Daarna begint de San Antón-vallei tot in Castrojeriz en in dit herkenbaar landschap is het aangenaam wandelen: geen felle zon, geen dreigende wolken, een licht windje en af en toe voor een korte tijd een nieuwe ‘caminamigo/a’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.