De Camino wordt niet gewandeld, de Camino wordt geleefd.
De weg volgt zowat hetzelfde patroon als gisteren: door landelijke gebieden en typische Gallicische gehuchtjes, in een continu op en neer, vooral vanwege de vele beekjes die de eiken- en kastanjebossen doorkruisen.
In een ervan neem ik om 11 uur mijn ontbijt. Meer moet dat niet zijn op zondag.
Voor en achter me groepjes Spaanse families en vrienden:
In Melide proef ik hét typisch Galicische topgerecht: octopus, vergezeld van de echte ribeiro. ‘t Is zondag en dan mag ‘t al eens wat feestelijker zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.