Een groep Spaanse jongeren in de grote dormitorio stommelt, babbelt en grabbelt om 04.00 uur in de gang. Ze maken een dauwtrip van hun laatste dag en dat lijkt me een goed idee; ik zal toch niet meer kunnen slapen. Ik ben trouwens niet de enige die die mening toegedaan is en voor dag en dauw zijn we op pad voor de laatste etappe doorheen de nachtelijke bossen, langs het vliegveld en de laatste dorpjes; om halfnegen is de kathedraal van SdC van op de Monte de Gozo voor het eerst zichtbaar.
De hartenklop, na zoveel kilometers en geen noemenswaardige moeilijkheden, begint te stijgen en niets kan straks m’n triomfantelijke intrede op de Plaza del Obradoiro bezoedelen.
Omdat we zo vroeg zijn, is het plein vrijwel leeg; zelfs de gaitaspeler die de pelgrims verwelkomt is er nog niet. In de loop van de voormiddag komen er echter meerdere muziekgroepjes op het plein; dat is te veel eer, denk ik dan maar al gauw valt mijn nikkel: 12/10 is nu eenmaal de Spaanse nationale feestdag en tegen de middag loopt het plein vol feestende Spanjaarden en uitbundige pelgrims die elkaar in de armen vallen, met hun laatste krachten nog een gaatje in de lucht proberen te springen of hun wandelstokken of fiets triomfantelijk in de lucht steken.
De meest intense emotionele ervaring na 28 dagen (789 km) op de Camino Francès en 83 dagen (1900 km) in totaal (tot nu toe) is echter niet de rituele beklimming van de trappen van de kathedraal maar het moment dat ik de Compostela ontvang in het pelgrimsbureau. Ik mag best fier zijn op mezelf, denk ik, wanneer ik de man achter ‘t loket grote ogen zie trekken...
Het historische centrum van Santiago de Compostela is waarschijnlijk een van de best bewaarde in Europa. In de kathedraal, waar we van op de eerste rij pelgrimsbanken de mis meevolgen, laat ik de beloofde kaarsen branden: voor de genezing van D., voor de intenties van TMR, voor S.S., het gezin van in Vauchelles-lès-Authie en in Enincourt (al de mensen die me onderdak gaven passeren de revue), voor al wie me dat vroeg...
Na het bezoek aan het graf van de apostel Jacobus
verlaat ik de kathedraal via de Puerta del Perdon waarmee ik een volle aflaat verdien...
Voor alle zekerheid ga ik nog een paar keer langs die poort binnen en buiten... dat moet volstaan voor mijn sobere en niet al te exuberante levensstijl... 😇
Dit mag gevierd worden en hoe kan je dat hier beter doen dan met wat eenvoudige sint-jakobsschelpen, een paella en een lokaal wijntje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.