Dag 97: Betanzos-Hospital de Bruma, 24 km

In stilte vertellen we elkaar heel veel dingen

Als je voor dag en dauw vertrekt, maak je het ontluiken van de dag mee en ben je getuige van het wakker worden van de wereld  van zodra de zon van achter de bergen naar boven klimt. 
Het is een heel bijzondere ervaring als de bergen, die nog in nevelen verhuld liggen, door de eerste zonnestralen opgewarmd worden. 

Geen moment te vroeg, want mijn vingertoppen kan ik van de koude haast niet meer verroeren. Net op tijd kom ik een cafétje tegen; ik warm mijn handen aan mijn warme kop koffie en de herbergierster vraagt of ik er geen ‘druppelke’ bij wil tegen de koude (de lokale bevolking, althans de mannen, springt hier binnen voor een koffie mét... en gaat dan naar ‘t werk) maar ik kies voor mijn handschoenen. 

Eens de nevel weggetrokken is en de zon voluit kan schijnen, wordt dit een aangename nazomerdag van 20 graden. Op papier was de etappe van vandaag de theoretisch moeilijkste en eenzaamste van de Camino Inglés maar recente wijzigingen (de oude bewegwijzering is er ook nog) hebben deze verzacht, waardoor het aantal kilometers en de ‘oneffenheden’ zijn verminderd.

Ik geniet van een aangename landelijke omgeving, door kleine dorpjes zonder bar/cervezeria noch winkeltje maar des te meer eucalyptusbossen. 

In Hospital de Bruma was eeuwen geleden een pelgrimshospitaal; nu is dat mijn albergue. Veel meer dan dat is er niet in dit onooglijk Galicisch dorpje.
 ‘t Is hét moment om mijn rugzak wat lichter te maken... In het restaurantje bij de albergue eet ik een typische Galicische groentesoep (en aardappelen zijn hier duidelijk ook een groente).