dat hoog reiken niet doet groeien,
dat glimlachen niet hetzelfde is als gelukkig zijn...
dat alleen zijn geen eenzaamheid is. Enz..
Galicië is een koud land met een warme zon. Dat ervaar ik vandaag nog maar eens wanneer ik door de laaghangende wolken in kleine dorpjes en doorheen de eucalyptusbossen wandel.
De etappe is lastig, niet door de hellingen of het alleen zijn maar door de koude, de nattigheid en nog het meest door het ontbreken (>20 km!) van een café/bar, winkeltje of bakkerij.
Pas een heel stuk na de middag is de zon sterk genoeg om de koude en de nattigheid te verdrijven en vind ik een bankje (eindelijk...) om m’n wraps met wat humus te eten. Honger is de beste saus.
De albergue maakt de dag goed: lakens en handdoeken, een goede douche, een keuken waarin ik m’n paella kan opwarmen...
Hopelijk is er geen ‘concert’ vannacht in de dormitorio van zes personen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.