Het is middag als ik de Lachende Engel begroet in de kathedraal waar Clovis gedoopt werd. Na hem werden er nog 32 koningen gekroond tot ze in Frankrijk het licht zagen en wisten dat democratie niet rijmt op monarchie.
De Lachende Engel is een van de 2303 beelden die deze kathedraal, groter dan de Notre Dame te Parijs, zo uitzonderlijk maken. Je vraagt je af hoe ze 800 jaar geleden zo'n meesterwerken konden bouwen. Het zal de combinatie zijn van het geloof van de bouw- en vaklui, van de machtige en verlichte clerus en van sterke architecten uiteraard.
Tijdens dit bezoek heb ik vooral aandacht voor de 20ste eeuwse glasramen. Tijdens een oorlog sneuvelen niet enkel soldaten maar ook kunst en schoonheid. In Reims hebben ze dat met lef en met een verbluffend resultaat rechtgezet. Chagall maakte schitterende glasramen in harmonie met de rest van de kerk, Knöbel heeft met z'n abstracte ramen afstand genomen van de glasramen als beeldverhaal; beide resultaten zijn spectaculair.
Ook de basiliek van Sint-Remi (Clovis' bevriende bisschop die hem door toedoen van Clothilde gedoopt heeft; wat een vent al niet doet om in de gunst van zijn madam te blijven...) is indrukwekkend, vooral de Karolingische kroonluchter. En weer de glasramen.
Ik hoor daar al iemand in de Pieter De Coninckstraat zeggen: 't zijn weer allemaal kerken... Niet dus, want Reims is ook de hoofdstad van de Art-Deco en ik bezoek er de Carnegie-bibliotheek: mozaïeken, de kroonluchter, het glazen dak van de leeszaal...
Als luxe en exclusiviteit kan dat tellen. Zoals alles in Reims. Een dag is duidelijk te weinig voor dit pareltje.
En 'k heb dan nog geen bubbels gedronken... Maar ja, Epernay moet ook nog komen ..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.