Terwijl de hele herberg nog aan de ontbijttafel zit, vertrek ik al voor zonsopgang.
Ik ben niet de enige, ook de Franco-Braziliaan Thierry en Valérie zijn op pad. In het dorpje La Rozière zien we voor de eerste keer op deze Camino een plekje waar koffie, thee en chocomelk 'donativo' aangeboden worden
. Het viel me gisteren op hoeveel pelgrims de donativo 'vergeten'... Zo blijft dat systeem niet lang meer duren, natuurlijk. We zijn in de Aveyron en dat is de streek van de noten, kastanjes, eiken, berken, enz. Meteen een gezond ontbijt dus... en duurzaam...
De autochtone bomen zijn hier nog niet verdrongen door exoten. De bevolking ook (nog) niet.🫣
Tegen de middag ben ik al in Espalion en dat is veel te vroeg, daarom besluit ik om nog 13 km werelderfgoed aan mijn dag toe te voegen tot aan Estaing. Zowel Espalion als Estaing zijn sprookjesachtige dorpen in de bergen, je vergeet zowaar dat je zoveel kilometers en hoogtemeters op keien en steenbrokken gelopen hebt.
Allebei behoren ze tot 'les plus beaux villages de France '.
In het romaanse kerkje in St-Pierre, met van die mooie typische romaanse sculpturen die het erfgoed van Frankrijk zo sterk kenmerken, ontmoet ik Roger, en 78-jarige Bordelais die ook de Via Podiensis aan het stappen is, zonder wandelstokken en met alle apps op zijn smartphone.
Wanneer ik hem voorstel om samen de iets makkelijker route departementale te nemen in plaats van de weg door het bos steigert hij nog geen klein beetje... Hopelijk ben ik op die leeftijd fysiek en mentaal nog even dit als Roger.
Estaing is een van de 10 mooiste dorpen van Frankrijk, mijn auberge bevindt zich naast het kasteel van de familie Valéry Giscard... d'Estaing.
En wie kom ik daar tegen? De onverbiddelijke snurker van in dag 37, Le Ronfleur noemen ze 'm hier... Ik heb aan de hospita beleefd een andere kamer gevraagd. En zo lig ik op een kamer alleen, met morgen maar 20 km voor de boeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.