De aarde is ongeveer 4,5 miljard jaar oud. Het biologisch leven begint ongeveer een miljard jaar later. De mens zelf loopt hier 500.000 jaar rond... dat is zowat 1 % van die tijd. In die 99 andere procenten is het landschap hier geëvolueerd tot wat het nu is, met smelten van de ijskappen, vulkaanuitbarstingen... Sindsdien is hier, behalve door erosie, niet veel meer veranderd.
De 17 kilometer van Nasbinals naar Saint-Chély-d'Aubrac zijn ingeschreven op de Unesco-Werelderfgoedlijst. In de Aveyron staan er twee delen van de Via Podiensis op deze lijst, deze van vandaag (Nasbinals-Aubrac-Saint-Chély) en een even lang stuk dat voor morgen gepland is in de Lot-vallei.
Beide hebben het oorspronkelijke uiterlijk van miljoenen jaren geleden grosso modo behouden en dat is fenomenaal mooi. Daarin rondwandelen is een heel apart gevoel.
Dat onmetelijke, immense, grenzeloze landschap is ontzaglijk. Hier besef je dat we als mens maar beter goed zorg dragen voor dit gigantische cadeau dat de aardkloot is.
Ok, genoeg gefilosofeerd. Ik trek tientallen foto's en geen enkele keer slaag ik er in om de grootsheid en schoonheid te capteren.
Tot ik Jean-Louis, een Waalse fotograaf uit St-Hubert tegenkom. Hij leert me enkele knepen van het vak maar tegen zo'n Creatie (met hoofdletter) zijn geen trucjes en techniekjes opgewassen. Dit is genieten, uren aan een stuk.
We passeren het dorpje Aubrac, dat z'n naam gaf aan deze goddelijke streek. Behalve een koffie met Fabienne is hier niets te beleven. Eén keer per jaar ontwaakt het dorp, als in de lente de koeien uit de stal naar het plateau gebracht worden. Het leven kan hier nog duizenden jaren ongewijzigd verder kabbelen. En waarom niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.