Dit jaar heb ik meer dan anders tijd besteed aan mijn rugzak. Enkel het minimum minimorum gaat mee, zo weegt hij momenteel 2 kilo minder dan vorig jaar.
Niet dat het om de rugzak draait... Of toch... Alles wat niet essentieel is, vliegt overboord, net zoals in je hoofd:
* Alleen maar stappen, eten, slapen. Stappen langs de kant van de weg. Aan de kant van de maatschappij ook. En daarmee jezelf eens resetten.
* jezelf ook fysiek eens op de proef stellen. Er mager, moe en onverzorgd mogen uitzien maar toch stralen. Op een serene manier. Omdat je als pelgrim iets ziet wat anderen niet zien.
* wandelend, traag dus, nadenken over wat er toe doet in de wereld en daarover met toevallige compagnons de route van alle leeftijden, overtuigingen en uit alle hoeken van de wereld van gedachten wisselen
* ontsnappen uit de waan, de ratrace en het politieke circus van elke dag. Toch is het niet omdat je stopt met het volgen van oorlogsnieuws uit Gaza en Oekraïne, dat je onverschillig zou zijn voor het lijden daar. Je gooit het gewoon even van je af, net zoals je rugzak en bottines na de tocht, een van de zaligste momenten van de dag.
Wandelen bevrijdt een mens: door de kadans van het stappen en het knisperen van het grind onder je schoenen,
door het natuurlijke ritme van de ademhaling,
de longen die wat dieper ademen,
de ogen die voortdurend bewegen,
de huid de vitamine D opneemt,
de verplaatsingssnelheid op mensenmaat,
het trage voorbijschuiven van het landschap,
een onverwachte ontmoeting,
de woorden die zwijgen,
de gedachten die afnemen...
Stappen is heel bewust gedachten loslaten. Voor het verstand is dat moeilijk, voor ons lijf is dat veel gemakkelijker. De eerste dagen toch...
Morgen is 't weer zo ver...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.