Daarenboven zat het weer ook bijzonder mee. Door de regen van de afgelopen dagen en de zon van vandaag was het landschap bedekt met 'une brûme' die de hele dag bleef hangen. Dat leverde prachtige foto's op, vooral vanaf het moment dat de route boven de nevel uitkomt.
Foto's van vandaag:
https://photos.app.goo.gl/E6rc6UXtnEXBuNA19
De weelderige panorama's worden door de motregen (de zirimiri duurt nu al de hele dag) aan het zicht onttrokken. Toch valt er van het weelderige groen, de runder- en brébisboerderijen (een mouton is hier een gecastreerde ram), de honderd rivieren en fonteinen, weilanden, loofbossen... goed te genieten. Toch zal ik 'la boue' (modder) nog lang onthouden.
Na 35 km, aan de Porte de St-Jacques, is de Via Podiensis afgewerkt. Ook het hoog gelegen en ommuurde Saint-Jean-Pied-de-Port is een van 'les plus beaux villages de France';
Saint-Palais was de hoofdstad toen Navarra nog een koninkrijk was. Hier werden 4 eeuwen lang 'munten geslagen'.
Recht tegenover dat gebouw vragen we in ware 'In de Gloria'-stijl aan drie verschillende lokale voorbijgangers of ze 'la monnaie' weten zijn. Geen van de drie... 'La maison noble avec têtes sculptées sur la façade' dan misschien? Ook niemand. Nooit van gehoord... We staan er verdorie bij! Fernando en ik kunnen met moeite ons gegiechel onderdrukken. Dit is onontgonnen terrein voor een sketchprogramma...
Maar kom, 't is Camino... Morgen 32 km naar Saint-Jean-Pied-de-Port...
Op een tocht van 32 km trappen we 1100 hoogtemeters, t.t.z. 510 stijgende en 590 dalende, vooral wegens de opeenvolgende hellingen.
Het stadje Navarrenx speelde een leidende rol in de godsdienstoorlogen van de 16e eeuw, is helemaal ommuurd en charmant, misschien behoort het daardoor al tien jaar tot 'Les Plus Beaux Villages de France'.
Ik eet er mijn lievelingsgerecht op de Camino: roggebrood, olijfolie, avocado en radijzen.
In Arthez, een langgerekt en rustig dorp, hoog gelegen aan de rand van het plateau met een immens zicht op de Pau-vallei (die we morgen moeten oversteken) en met helemaal aan de horizon de 'echte' Pyreneeën, is er in de albergue geen avondmaal. In het dorp ga ik dan maar een frietje stekken. Groot is mijn verwondering over wat er op mijn bord te voorschijn komt.
Samen lopen we tot een stuk na de middag door dit gedeelte van de Pyrénées-Atlantiques en we gaan geen enkel onderwerp uit de weg, ook de Israëlisch-Palestijnse kwestie niet. Niet alle Israëliërs staan aan de kant van Netanyahu, zoveel is zeker.
Het landschap blijft eentonig: landbouwgebied en bos, geen van beide kan me echt bekoren; ik word blijkbaar een oude knar. Of het moet zijn dat de regen aan de moraal vreet. Nog maar eens een regenbui en dat betekent ploeteren door de modder.
Het departement Pyrénées Atlantiques bestaat uit twee entiteiten: het historische graafschap Béarn en Baskenland. Hoewel we nog niet in Baskenland zijn, leeft hier toch al de Baskische cultuur. Het enige wat je hoeft te doen is de naam van dorpjes lezen, iets waar de Fransen een zere mond van krijgen.
In Arzacq-Arraziguet, een stadje van duizend inwoners dat zich uitstrekt over twee grote pleinen, verblijf ik in de gemeentelijke herberg, gerund door een Cht'i. Het avondmaal is lokaal: paté met wortelen, axoa (een Baskische gyros) en bioyoghurt.
Op de tgv slingeren de emoties heen en weer tussen ontdekking en avontuur enerzijds en daar blijven waar mijn hart is anderzijds. Verstand en gevoel dus. Ratio en emotie. De hersenen en het hart... Er zijn hele boeken en filosofische traktaten over geschreven maar net zoals een foto of film nooit de grootsheid van de natuur kan weergeven, kan ik het gevoel bij 'vertrekken' ook in woorden niet helemaal vatten.
Onderweg naar Toulouse besef ik dat je als mens maar in één dimensie kunt leven. In het verleden, in de toekomst of in het nu. Immers, daar waar je gedachten zijn, daar ben je zelf.
Deel 1 van deze Via Podiensis dateert van 2022: Doornik, Reims, Troyes, Vezelay (de Morvan) naar Le Puy en Velay om van daaruit de wondermooie GR65 (doorheen de Aubrac en de Quercy) te stappen. Het is tijd om dat traject dat in oktober '22 na 2 maanden stappen in Nogaro onderbroken werd omdat de albergues begonnen te sluiten en het te herfstig werd, af te werken.
Bij aankomst in Toulouse staat mijn caminamigo Michel me op te wachten. Morgen brengt hij me naar mijn startplaats (Nogaro) waar ik de Via Podiensis verderzet, maar vanavond trakteert hij me op een ambachtelijke cassoulet, Bretoense cider met boekweit, kaas natuurlijk en een riz au lait als dessert.
Woensdag 22 mei 2024
'Vertragen? Dat is voor beginners...'
'Wegglijden? Dat is voor stappers met slechte schoenen ...'
'Wandelstokken uithalen? Zo erg is ' t toch niet...'
Was het niet Sophocles die zei dat koppigheid vaak ten val brengt? Ook al bedoelde hij het niet zo letterlijk, boontje komt altijd... enz. Omdat de zon er eindelijk door komt, zijn de modderbroek en dito rugzak tegen de middag opgedroogd en in de Armagnacvelden is de glijpartij alweer een anekdote voor aan tafel in de Auberge des pèlerins.
Tijdens het avondmaal in de auberge zitten we met twintig aan tafel voor de pegrimsmenu (soep, linzen, kaas en chocomousse): 16 Fransen, 2 Duitsers, 1 Amerikaanse en een Vlaming.
Alle foto's van dag 61: https://photos.app.goo.gl/p8yVqzifgkJANoMz9
( Kunstwerk: de Via degli Dei, vrij als een vlinder) De zon geraakt er niet door vandaag maar met slechts één bui is dit een va...
