Bij het verlaten van de albergue bots ik op de Israëliër Avi, Hebreeuws voor Abraham.
Samen lopen we tot een stuk na de middag door dit gedeelte van de Pyrénées-Atlantiques en we gaan geen enkel onderwerp uit de weg, ook de Israëlisch-Palestijnse kwestie niet. Niet alle Israëliërs staan aan de kant van Netanyahu, zoveel is zeker.
Bij een koffietje bij een lokale bakker die nog brood in een houtoven bakt, splitsen onze wegen.
Het landschap blijft eentonig: landbouwgebied en bos, geen van beide kan me echt bekoren; ik word blijkbaar een oude knar. Of het moet zijn dat de regen aan de moraal vreet. Nog maar eens een regenbui en dat betekent ploeteren door de modder.
Geen risico dit keer, de wandelstokken doen hun werk om val- en glijpartijen te vermijden.
Het departement Pyrénées Atlantiques bestaat uit twee entiteiten: het historische graafschap Béarn en Baskenland. Hoewel we nog niet in Baskenland zijn, leeft hier toch al de Baskische cultuur. Het enige wat je hoeft te doen is de naam van dorpjes lezen, iets waar de Fransen een zere mond van krijgen.
In Arzacq-Arraziguet, een stadje van duizend inwoners dat zich uitstrekt over twee grote pleinen, verblijf ik in de gemeentelijke herberg, gerund door een Cht'i. Het avondmaal is lokaal: paté met wortelen, axoa (een Baskische gyros) en bioyoghurt.
De avond sluiten we af met Panpy (Baskisch voor Jean-Pierre) en Benoît, een Waal die blij is dat hij z'n Nederlands eens kan oefenen. Het gespreksonderwerp? Ge moogt één keer raden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.