De eerste dag begint meteen in stijl: 666 bogen van de portico (4 km) brengen me 250 meter hoger naar de iconische kerk van San Luca.
Het is duidelijk dat dit op zondag voor de Bolognezen een geliefde wandeling is voor de hele familie.
Inmiddels was ik er al van overtuigd dat de goden een bedenkelijk gevoel voor humor hebben. De eerste ontmoeting met de weg was via het klooster van St. Luca. Arme nonnen. Wat een klim. En ik begrijp nu ook waarom nonnen een habijt dragen. Er zijn geen broeken waar die ijzeren kuiten in passen.
Maar er zijn natuurlijk ook weer van die Übermenschen. Hardlopers. Terwijl ik naar boven puf, vlinderen die gasten alsof het niks is naar boven.
Aan de basiliek houdt Rafaelo me tegen en geeft me de raad een andere dan de officiële route te nemen. Ik volg zijn raad en dat blijkt een goede keuze te zijn. In Sasso di Marconi zie ik Thomaso en zijn moeder Noémi en zij volgden wel de officiële route maar moesten halverwege terugkeren
omdat straten onder water/modder stonden of er een aardverschuiving was geweest door de overvloedige regenval.
De alternatieve route via Sasso Marconi, de geboorteplek van Marconi (die van de morsetekens), is verre van mooi (steeds maar langs de SS, Strade Statale, de Rijksweg dus) maar wel begaanbaar. De bergen waar de (onbereikbare) route echt loopt, zien we aan de overkant.
Volgens een lokale bewoner, met stofsluns en zeemvel, zo iemand die nooit buiten komt, is de albergue onbereikbaar. Thomas en Noémi houden het hier voor bekeken en dus trek ik alleen verder. De herberg onbereikbaar??
Die ligt toch in de bergen? Ik waag het erop en 3 km verder zit ik op het steile bergpad en aan 2,5 km/uur klim ik naar het hoogste punt van vandaag op 450 meter maar met een helling van 20%...
Met Marçin en Carmen gaan we wat eten in het lokale restaurantje van Badolo en wie komt daar ook binnen... Thomaso en Noémi. Ze hebben een taxi genomen om te komen eten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.