Gezien deze etappe 37 km lang is, en het verstandig lijkt om de krachten vooral in het begin te doseren, beslissen we om dit laatste pré-traject in twee dagen af te leggen.
Bovendien zijn Bert en Mikaela nog altijd hier en we maken van de gelegenheid gebruik om de verloren tijd (lees: gesprekken) in te halen. Zwarte Piet, Ghandi, de internationalisering van de wereld, de gender(on)gelijkheid, het klimaat, de religies, the rich white Swedish men...ze passeren allemaal de revue. Bovendien hebben zij een schat aan ervaring over voeding, materiaalkeuze... voor een langeafstandwandeltocht.
Het duurt een uur of twee vooraleer we de agglomeratie rond Rijsel achter ons hebben; ook dit is niet het mooiste stuk van het hele parcours. Enfin, dat hoop ik toch. Uit ervaring weet ik wel dat elke route, ook de GR-paden, mooie en minder mooie delen hebben maar eerlijk is eerlijk, zowel onze eigen Mandelstreek en ook dit stukje Vlaanderen in Frankrijk zijn niet het meest idyllische landschap dat je je kunt indenken. Gelukkig was er in deze vier eerste pré-etappes het gezelschap van kinderen en kleinkinderen. Dat maakt alles goed, natuurlijk, en de kop is er nu toch wel helemaal af.
Op dit stukje van de Via Brugensis moet je geluk hebben om een wegwijzer van de Compostelaroute te zien.
Even wordt het spannend als we de platgetreden paden verlaten en na een hectometer tussen de hoge grassen en netels op een prikkeldraad stuiten. Mikaela had al wel fijntjes een vermoeden geuit maar geen nood, Komoot toont dat ons wegje gewoon wat verderop weer passeert. Het enige wat we moeten doen is een tractorspoor volgen, als vluchtelingen doorheen een manshoog maïsveld weliswaar. De mensen uit de naastgelegen volkstuintjes kijken nogal wat verwonderd op als ze ons gepakt en gezakt een weg tussen de maïs zien maken... Wij houden het bij de maïsboer die in al zijn ijver het Compostelawegeltje ingepalmd heeft. Anders moeten we Mikaela wel gelijk geven, stel je voor...
In het zuiden van de eurometropool Rijsel-Doornik-Kortrijk komen we in het park van de Deûle, een zijrivier van de Leie. Dit gebied dat vroeger vervuild was met cadmium, chroom en andere zware metalen is nu een gigantisch mooi natuurgebied van 700 ha met veel waterzuivering, exotische tuinen (vijgen, anijs...), sport, hangmatten... Dit stukje Zuid-Vlaanderen dat ruim 300 jaar geleden door Louis XIV werd afgepakt moeten we in de toekomst zeker grondiger verkennen.
De route loopt een paar uren langs de gekanaliseerde Deûle en na de middag zien we Lens opdoemen. 
Het Louvre-Lens is gesloten op dinsdag, we volstaan met een koffietje en sluiten deze tweedaagse voldaan af. Daarmee zijn de vier eerste etappes achter de rug en heb ik de luxe om wat extra-rustdagen in m’n strakke planning te kunnen inpassen als ik ze straks nodig heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.