Dag 5: Lens-Arras, 25 km

Na een schitterend onverwacht (en niet omgekeerd...🤪) enorm deugddoend kampeerweekend met de (klein)kinderen valt het afscheid me zwaarder dan verwacht. Idem thuis, uiteindelijk neem ik zelfs een trein later naar Rijsel om verder te sporen naar Lens waar het echte werk begint. 

Het is een erg dubbel gevoel op de trein. Weemoed, waarom niet, en anderzijds de start van de realisatie van een droom die dag na dag werkelijkheid wordt. Deze roetsjbaan van gemengde gevoelens mag wat mij betreft snel passeren. Laat de treinrit (anderhalf uur om de vier voorbije stapdagen te overbruggen) maar snel achter de rug liggen. Vooruit, op naar de vrijheid van ‘t wandelen. 

Op de camping, een weekend mentale fitness,

  

bekropen me gisteren tijdens de afwas zowaar de eerste twijfels. Tijdens de afwas begot. Hoe zal m’n rug reageren na pakweg een maand met meer dan tien kilo op de schouders? M’n knieën of wat dan ook? En wat als ik mezelf tegenkom tijdens een hele week in de regen? Of in de zon van ‘t voorbije weekend waarbij we zelfs al de schaduw opzoeken om te aperitieven... Nooit eerder is iemand geslaagd in een project zonder het hoofd te bieden aan problemen of tegenslagen. En die zullen mijn pad kruisen, zoveel is zeker, maar de mentale weerbaarheid is groot genoeg om dit project te doen lukken. Als er geen onoverkomelijke fysieke problemen opdoemen uiteraard, we zien wel. 

En let op dat je niet valt over de wortels van de bomen, had Stiene tijdens de afscheidszoen nog gezegd. Geen probleem, Stiene, als ik val, val ik voorwaarts. Mijn ouders hebben me altijd geleerd dat ik ervoor moet zorgen om op iets te kunnen ‘terugvallen’. Maar dit hier is een uitzonderlijk project. Niet meer ‘terug vallen’ nu, vanaf nu is ‘t Fall Forward... richting doel. 

In Lens-centrum is de route goed aangeduid maar eens in de dorpen zou ik niet zonder gps kunnen omdat ik af en toe eens durf af te wijken van de officiële Via om een mooier weggetje door het bos te nemen. Wie heeft me dat weer geleerd? De route loopt 7 km lang over de heuvelrug/slagveld van WO I. Heel het landschap ademt hier trouwens Groote Oorlog uit: soldatenkerkhoven, kraters, bossen waar je niet in mag omdat er nog onontplofte munitie  in de grond zit, maar het is vooral het Canadees National Vimy Memorial, een indrukwekkend oorlogsmonument ter nagedachtenis van de bijna 4000 Canadese soldaten die sneuvelden tijdens WO I, op een bewaard slagveld uit de Slag van Vimy, die het landschap domineert. Een ‘landmark’ van de  zuiverste soort. 

Omstreeks 16 uur, het is dan nog 29 graden, kom ik aan in de foyer Anne Franck, een tehuis voor dakloze jongeren in de Bloc-straat. Ik maak uiteraard van de gelegenheid gebruik om de meest Vlaamse stad van Frankrijk te ontdekken.

Tijdens en na het avondmaal (rijst, ratatouille, visburger) heb ik inspirerende gesprekken met bewoners. De 18-jarige Esmée die in de zorgsector wil werken. Typisch toch, hier zo jong met een rugzak vol problemen belanden en dan zelf kiezen om in de zorg te werken. En dat zal haar lukken, zeker weten, want ‘t zijn vechterkes hier.

Of de Vlaamse zestigjarige Ann-xxx (omwille van privacy noteer ik haar volledige naam hier niet) met tonnen ervaring in onderwijszorg en in de privé, voor wie het waarneembare en het redelijke te begrensd zijn. Energie, verwevenheid met de natuur, het Keltische samhain, wicca... als heks is ze niet onder één hoedje te vangen. Of, zoals ze zelf zegt: Een Vlams'hekse valt oltid op heur pot'n. Zou wel eens interessant kunnen zijn voor MR, VSVK of Cultus. 

De eerste/vijfde dag zit er op. Slapen gebeurt vanavond in de lakenzak, ‘t Is te warm voor de slaapzak.