De eerste volledig Galicische etappe, door de Sierra de Ancares verloopt langs onverharde wegen, de hellingen zijn matig maar frequent en daarna, tot Triacastela, is de afdaling continu.wit op de foto= opstijgende waterdamp uit de vallei
We zitten nog altijd boven 1.200 meter en hoewel je in Galicië rekening altijd mag houden met regen, is het hier nog steeds 25 graden.
Het is me het dagje wel van de ontmoetingen. Eerst loop ik met Laurence uit Rijsel die heel haar hebben en houden overboord gooide en besliste om verder door het leven te gaan zonder eigendommen.... Wat ze bezit, zit in haar rugzak. Wat ze na de Camino doet, weet ze nog niet.
Een Française, een Kroatische, twee Vlamingen, een Zwitserse, een Duitser en een Tsjechische... That’s Camino!
De tweede ontmoeting is met Dan, een Amerikaanse piloot die Europa wenst te bezoeken maar die niet weet waar te beginnen. In het centrum van Europa natuurlijk, Dan, en dat is Vlaanderen.
En als top of the bill heb ik een enorm blij en erg onverwacht weerzien met Michel, de Bretoen, die me in Les Landes ‘un pinte’ heeft leren drinken (zie 31/08). We treffen elkaar, haast onmogelijk, op een terras in Triacastela.
Daar moet ik kiezen tussen de variant naar Samos (niet te verwarren met het Griekse eiland) maar gezien het klooster toch gesloten is, beslis ik om de 7 km kortere route te nemen naar Sarria. Ook al mis ik het buitengewone klooster van Samos, ik geniet volop van een van de mooiste valleien van de hele Sint-Jacobsroute.
Deze route is dan wel korter maar ze loopt over de bergrug van de San Xil-vallei; in deze temperatuur moet ik de liter Estrella Galicia met Michel danig bekopen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.