Vdlp2ter

(P.S . Follow.it liet me weten dat er wat technische problemen waren die nu opgelost zijn. Mogelijks ontvang je dus drie blogs in één dag ..)

Dag op dag een jaar na mijn vorige blog zit ik weer op het vliegtuig richting zuiden, de zon, de warmte en... droogte. 

Sevilla, de warmste stad van Spanje, is al in zicht en de piloot kondigt (slechts) 20 graden aan.

 Volgende week worden er 25 verwacht. Graden dus, geen ml neerslag 😁

Omdat we thuis sinds oktober al gebukt gaan onder nat, grijs herfstweer verlangt iedereen nog meer dan anders naar zacht en zonnig voorjaarsweer. Het eerste wat ik doe is mijn trui en jas in de rugzak proppen en mijn broekspijpen afritsen. 

Die andere, de innerlijke, menselijke en hartelijke warmte moest ik daarvoor eventjes achterlaten en dat went maar niet. Maar straks, binnen enkele weken, komt ze ook naar hier en daar zie ik nu al naar uit.

 

Naast me zit een man El Pais te lezen, de papieren versie. Ook in de Spaanse kranten kijken de koppen ons wrang aan. Ze spreken van oorlog, moord en geweld. Europa lijkt overspoeld te worden door steeds weer opkomende golven van ellende: politieke egotripperij, ongecontroleerde migratie, onbetaalbaarheid van de sociale zekerheid....  Een maand lang heb ik de luxe om dat allemaal uit mijn leven te bannen en te focussen op de knoppen in bomen en planten die op springen staan. Geef me maar enkele weken de wijngaarden en graanvelden van Extremadura, de gitzwarte stieren incluis. Laat me maar zwerven naar Merida, over pittige bergen zoals de Pico de la Dueña tot in Salamanca, een schat van een stad, tot in Zamora en richting Astorga waar de Via de la Plata officieel eindigt. 

Tegen dan heb ik al een zevenhonderdtal km in de kuiten in m'n nieuwe outfit: nieuwe Meindl-wandelschoenen (kerstboompakje...), wandelbroek, t-shirt en kousen, zelfs mijn merino-ondergoed is nieuw. Helemaal klaar dus maar toch moet ik een beroep doen op het geheugen van mijn spieren want training heb ik amper in de benen... Geen tijd, geen tijd...

Vorig jaar deed ik al drie etappes, vanavond gaat het met de bus naar Almadén de la Plata (zie laatste blog vorig jaar) en morgen start de laatste etappe op Andalusisch grondgebied met olijven, sinaasappels en Toros. Vanaf Monesterio, de poort tot Extremadura, bevind ik me in het land van de Conquistadores: een kaal vlak landschap van rode aarde met hier en daar een eenzame vijgenboom of olijfgaard die wat schaduw biedt. 

Maar de vele wilde bloemen die in de lente in bloei staan (foto van vorig jaar), gaan dat allemaal goedmaken.

 Alle ellende blijft samen met El Pais achter in de Boeing 737.