Vdlp7

Foto's bij deze blog

"Morgen 27 km naar Torremejia en slechts 15 verder naar Merida. Zin in een marathon?" had Michel me veelbetekenend aangekeken. "Eerst die 27 km en daar zien we dan wel," was m'n antwoord. 

Ik pin me niet graag vast op een planning; ik zie wel hoe het weer en het landschap er uit zien en hoe het lichaam reageert na de voorbije 38 km. 

Het weer valt best mee. Armen en kuiten smeren is de boodschap. Het lichaam biedt ook geen reden tot klagen. 

Het landschap is een ander paar mouwen. 

Die 27 km bestaan uit welgeteld twee (2!) straten. 

Na 12 km zegt de madam in m'n gps: 'Volg deze weg over 15,3 km'. Dat is een regelrechte aanslag op je moraal, een test in uithouding, in doorzettingsvermogen, in volharding. 15 km volledig blootgesteld aan de zon, lang, vlak en erg eentonig. Het is stappen met de blik op oneindig en het verstand op nul. Terten, terten, terten. Op zo'n momenten is een podcast van de Rechtvaardige Rechters een perfecte afleider.

De Romeinse heirbaan waarover de route loopt (eigenlijk eronder), verbond Sevilla met Merida en verder naar Astorga om marmer te vervoeren enz. 

Later werd diezelfde heirbaan gebruikt door de Moren die Spanje veroverden en uiteraard ook door de duizenden pelgrims naar het graf van de apostel Jacobus. Historisch belangrijk, maar mo-no-toon! 

Kaarsrecht, eindeloos, en met olijven- en wijnstokken tot aan de horizon waar de bergen al opdoemen.

Die 27 km, zonder pauze want daar heb ik in de vlakke zon geen zin in, eindigt in een herberg waar ik me verwen met een eigen kamertje met douche. Morgen nog 15 km naar hoogtepunt 1: Mérida.