Vdlp4

Het tweede deel moet nog beginnen en er is al direct een specialleke dat ik zelf trouwens niet zou kunnen verzinnen. De waarheid is soms sterker dan de fantasie: 

* eind aug. 2021: eerste ontmoeting met Michel uit Bretagne. 

* 2 maanden later in Tricastela botsen we op elkaar op een terrasje

* een jaar later, ik doe de Via Podiensis, treffen elkaar in de abdij van Moissac 

* Wie komt er vandaag  in krek dezelfde albergue binnen in Almadén de la Plata, waar ik aan mijn avondeten bezig ben? Ge zoudt er moeten voor doen, het zou niet lukken. Er zijn hier drie albergues, het jaar duurt 366 dagen en precies vandaag in precies dezelfde albergue kunnen we beiden ons ogen niet geloven. Het is dan ook incroyable mais vrai. 

12/03/2024: 

Het pad duikt vandaag het afgelegen platteland van Andalusië in. De Camino volgt een netwerk van kleine paadjes en landelijke weggetjes door de velden en akkers die vol staan met olijfbomen en kurkeiken. De eikels van die laatste zijn het voedsel voor... de pata negra-varkens, 

topkwaliteit die ik vanavond zeker moet proeven. Op die kleine paadjes en landelijke weggetjes (lees: steenbrokken en modder) kwam ik meer stieren, paarden en zwarte varkens tegen dan mensen. Wat verder liepen schapen en lammetjes. Aan 't lawaai dat ze maakten, denk ik dat ze voelen dat Pasen nadert ...

In het enige dorpje van vandaag, El real de Jara, het laatste (witte) dorpje van Andalusië, 

kom ik Peter (D.) en José en Manuel (Sp.), oom en neef, tegen en we blijven samen tot de eerste bar.

 Maar wat een snelheid nemen die mannen! José is 70 en trekt de kop en eerlijk gezegd moet ik m'n beste beentjes voorzetten om er bij te blijven. Dat zijn echte berggeiten. Ze vergeten zelfs achterom te kijken om te genieten van de mooie uitzichten van de Sierra Morena. 

Ik laat ze maar 'lopen' en beslis van te genieten en foto's te maken tot in Monesterio, de 'poort' naar het harde land van de Extremadura.

 Monesterio is 'el ciudad del jamón', de stad van de ham. Vanavond verwen ik mezelf met de beste ham van zo'n varkens die ik vanmorgen op m'n pad zag. Eerlijk? 'k Heb heel 't pakje, gelijk een zak chips, in één keer opgegeten; dat smélt gewoon in je mond. En aan Christine: wees gerust, 'k heb er 't vet van weggesneden 🤪 .