Dag 14, 15 en 16: Magny-Epernon

Woensdag 28 juli 2021: Magny en Vexin-Mantes la Jolie, 28 km

De région Hauts de France ligt nu definitief achter de rug; vanaf nu bevind ik me in de regio Île de France, ter hoogte van Parijs. 

De route van Magny naar Mantes loopt zowat het hele traject samen met de GR22, dit betekent tractorwegen, bospaadjes en andere trage wegen. Vaak zijn die overgroeid met luzerne maar meer nog met netels en distels. In korte broek is dat echt niet handig en ik baan me dan maar een weg tussen het koolzaad en de tarwe. 
Vanaf nu zullen de wandelstokken af en toe hun dienst kunnen bewijzen. Die gebruik ik vooral bij hellingen maar zelfs als ‘t vlak is, gaat ‘t stappen een stuk sneller. Met stokken is je houding automatisch een stuk beter, je ontlast de knieën en je wandelt automatisch ook sneller. 

Na de oorlog werd de brug in Mantes la Jolie nooit hersteld. 

La Collegiale (=een kerk met kasteel eraan, voor (het college van) kanunniken)

Donderdag 29 juli 2021: Mantes la Jolie-Houdan, 34 km

Bij Mantes slaat het adjectief La Jolie vooral op de groene omgeving, het regionaal natuurpark Le Vexin. Ook de route van vandaag loopt hoofdzakelijk samen met de GR22. Dat is de ‘randonnée’ van Parijs naar Mont St. Michel, ook een pelgrimsroute trouwens. Hier zijn we slechts 50-60 km van Parijs verwijderd, de ‘optrekjes’ hier behoren dus vaak toe aan de Parisiens de in ’t weekend de stad ontvluchten naar de groene dorpjes en bossen. Aan paarden en manèges geen gebrek hier. 

Zowel gisteren als vandaag is de overnachting bij oud-pelgrims die een kamer ter beschikking stellen. Het warme avondmaal wordt steevast gevolgd door salade, dan kaasbord en dan nog dessert met koffie, “want je moet krachten opdoen voor de route morgen...” Waarover de gesprekken aan tafel gaan, laat zich raden. 

Bij hen leer ik ook de typische uitspraken (voor pelgrims):* La tisane du pèlerin, een goeie pint na de tocht (tisane is infuusthee)* Sentir le belette (lett.: stinken als een wezel). Als pelgrim douche je ‘s avonds voor je aan tafel gaat, want je...* Hâte-toi lentement:  festina lente, haast je langzaam.* Où est ton hébergement? À la belle étoile... (buiten)* A la vache: jawadde, ohlala...

Vrijdag 30 juli: Houdan-Epernon, 30,5 km

Tussen Houdan en Epernon loopt de wandeling tussen velden en bossen, ook weer hoofdzakelijk over GR- en StreekGR-paden. Ik kom welgeteld 1 gehucht en 1 zitbank tegen, mijn middagmaal neem ik op een megaliet. Mijn  laatste mondvoorraad is daarmee verbruikt en daardoor kom ik weer wat beter overeen met m’n rugzak. Naar ‘t schijnt steekt een mens vooral z’n angsten in z’n rugzak...
We zitten hier nog steeds in de graanschuur van Europa (brood zal er de komende jaren meer dan genoeg zijn, en stro ook) maar de streek is al niet meer zo plat, er komt serieus wat meer reliëf in het landschap. Dat mag wel, na 16 etappes...

Vandaag kom ik m’n eerste ‘collega’-pelgrim tegen in het klooster van de Zusters Salesianen. Het is een Spanjaard die de route Parijs-Mont St-Michel volgt. We zitten samen aan tafel en gaan morgen allebei naar Chartres. We zien wel of we samen optrekken...

Dag 12 en 13: Beauvais-Magny

Voor de afstand tussen Beauvais en Chartres (160 km) reken ik een week. Dat wordt een week in ‘la pleine’, veldenveldenvelden en dorpjes die dubbel zo ver uit elkaar liggen dan verleden week. 
We zullen maar voldoende mondvoorraad in de rugzak steken want in dorpjes van honderd inwoners zullen wel geen carrefourkes te vinden zijn. Met die rugzak heb ik trouwens stilaan een haat-liefde-verhouding: onmisbaar maar na de middag begint die door te wegen. Wat je niet meehebt, is dus écht mooi meegenomen. 

Maandag 26 juli 2021: Beauvais-Trie-Château, 28,5 km

Door de vakantie is de pelgrimaccommodatie in Trie-Château gesloten. Ook de andere contacten geven niet thuis. En door Covid aanvaardt la maison de retraîte geen pelgrims. Hopelijk is het lokale hotel niet volzet. Had ik toch maar de bivvybag meegenomen... De twijfel slaat stilaan toe. 

Tot ik in een boerengat vlak voor Trie, aan het kerkje waar het altaar boven de (vroegere) straat staat, Martine tegenkom op wandel met Victor, haar kleinzoon. 
Na een praatje over het weer heeft ze al snel door dat ik niet van hier ben. En wat ik hier dan wel doe? Mijn vraag of ze iemand kent ‘qui acceuille des pèleri...’ is nog niet helemaal uitgesproken, of ze heeft al geantwoord: Oui, moi. 

In de ‘ferme de seigneurie’ met duiventoren dus, is er altijd wel een kamer op overschot en de anders-dan-anders-gesprekken bij een glaasje St-Emilion in de tuin, de zon is intussen weer van de partij, doorbreken de sleur van la vie de ferme die trouwens helemaal in silex gemetst is. Dat gesteente komt hier blijkbaar zomaar uit de grond gekropen. De boerenweggetjes liggen er vol van. 

Terwijl Martine m’n was doet, neemt Denis me mee op de tractor inclusief aanhangwagen. Op een gegeven moment stapt Denis uit de tractor en duwt me op de bestuurderszetel, zelf gaat hij op de passagiersstoel zitten. Ja man, dat is ook niet meer wat het geweest is. Ik zit dan wel aan het stuur en dat machien rijdt maar zelf doe ik niets; de trekker doet alles zelf, zonder camera, enkel op gps en tot 2-3 cm nauwkeurig van de rand van het perceel of van de weg, inclusief bochten, draaien en keren... Boeren zijn ingenieurs geworden. 

de satellieten

Dinsdag 27 juli 2021: Trie-Château -Magny en Vexin, 22 km

Waar het gisteren allemaal silexpaadjes waren, zitten we nu in de zandsteenstreek. De huizen en dorpjes doen hier dus zowaar aan Zuid-Frankrijk denken. De stortregen van vandaag trouwens ook. 
En als uitsmijter de prijs voor het mooiste bushokje. Niet lezen tijdens m’n déjeuner is hier wel erg moeilijk. 

Dag 10 en 11: Conty-Beauvais

De tweede en derde etappe tussen Amiens en Beauvais lopen slechts gedeeltelijk over de geijkte paden van de via Brugensis. De overnachtingsplaatsen (vrijdag het kasteel en zaterdag de camping) liggen meer dan 5 km uit de route en bovendien wil ik de oude spoorwegbedding vermijden wegens te saai. Bovendien laten we ons niet graag dicteren, en zeker niet door het blauwe lijntje van Komoot. Mercator heeft kaarten getekend om ze naar je hand te zetten, niet als keurslijf. Elk zijn eigen camino...

De route was zaterdag iets korter (19 km) dan  zondag (26 km) maar met pittige klimmetjes (nog net niet steil genoeg, of ik te koppig, om de wandelstokken uit te halen).

Beauvais heeft de hoogste (maar nooit afgewerkte) kathedraal ter wereld (48 meter hoge gewelven, moet een huzarenstukje geweest zijn in die tijd), schitterende glas-in-loodramen, en een verbazingwekkende astronomische klok van 12 meter hoog (90 000 onderdelen, 15 motoren, 52 wijzerplaten)
 maar er is ook een middeleeuwse klok uit de 14e eeuw. Die werkt nog steeds trouwens.
 In de St-Étiennekerk spring ik enkel binnen voor de 500 jaar oude glas-in-loodramen zoals die van de Boom van Jesse, de afstamming van Jezus. Rechts onderaan zie je KdG. De koningen gaan er maar wat graag prat op dat ze in de stamboom staan ergens tussen Jesse (Isaï) en Jezus.  

Het Compostelagenootschap heeft in Beauvais een pelgrimhuis (annex een ‘ark’ als toevluchtsoord) aan de, hoe kan het anders, St.-Jacobskerk. Andere pelgrims op deze feestdag van Sint-Jacob zijn er niet vandaag in de refugio. De Via Brugensis is duidelijk niet de populairste route.

Dag 9: Amiens-Conty, 22 km

De route van Amiens tot Beauvais is makkelijk in drie etappes op te delen. 

Over het eerste deel (Amiens-Conty) kan ik kort zijn: asfaltwegen tot ver buiten Amiens (industriegebied, universiteitssite) en voor de rest twee uur op de kaarsrechte Coulée Verte, de oude goederentreinbedding van Arras tot Beauvais. Vermoedelijk gaan we die nog wel een paar keer tegenkomen. Goed voor fietsers, maar op de duur heb je ’t als wandelaar wel gehad. 

De overnachting in Conty was gepland in het Centre Equestre (een integratieproject voor gehandicapten d.m.v. paardenverzorging) maar hun accommodatie voor pelgrims is niet meer beschikbaar waardoor je er enkel nog een hotelkamer kan huren aan dito voorwaarden. 

Op zo’n moment treedt mijn noodplan in werking natuurlijk. Eerste fase van het rampenplan: de pastoor contacteren. Aan de pastorie kijk ik of er een telefoonnummer hangt (de man heeft 14 kerken te bedienen...) maar wonder boven wonder is de curé toevallig aanwezig in zijn presbytère. Op mijn vraag of hij mensen kent die pelgrims ontvangen, antwoordt hij: le château! En zo zit ik vandaag in het Château de Courcelles sous Thoix, 7 km buiten de route maar Mr. le curé is mijn privéchauffeur en zegt aan Isabelle, de kasteeldame, dat ze de rekening voor het verblijf maar naar hem moet sturen. Het avondmaal en ontbijt betaal ik graag zelf.

Het keven is een koekenbrood. Maar als pelgrim moet je de rozijntjes weten te vinden...

Dag 8: Mirvaux-Amiens

Normaal bedraagt de afstand van Mirvaux naar Amiens een goeie 15 km. De Via Brugensis doet er met plezier nog tien bij, gewoon om van dorpje naar dorpje tussen de velden te wandelen. Een mens moet er iets voor over hebben om een aflaat te verdienen... 
Je komt dan ook langs de mooiste kant Amiens binnen en dat is een uurtje langs de Somme tot aan de kathedraal. 

De Notre-Dame is de grootste kerk van  Amiens, de hoofdstad van Picardië. Het is de grootste gotische kathedraal van Frankrijk en een van de mooiste voorbeelden van de gotiek. Ook hier heb je een doolhof op de vloer (het leven is niet altijd makkelijk..) en enkele uitzonderlijke kunstwerken zoals de meer dan 100 verschillend gesculpteerde koorstoelen. De kathedraal staat niet voor niets op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Wenende engel. nog niet vaak gezien...

Mijn overnachting hier is in de jeugdherberg, ik trek hier onmiddellijk de gemiddelde leeftijd met twintig jaar omhoog, denk ik. Maar dat zegt niets over mijn mentale leeftijd, natuurlijk 🤪.
Vanavond doe ik nog een terrasje in Klein-Venetië en sluit af met het lichtspektakel op de gevel van de kathedraal. 

Dag 7: La Herlière-Mirvaux, 34 km

Wandelen is vrijheid. 

Wandelen naar Compostela doe je aan de kant van de weg. Letterlijk. Maar ook figuurlijk loop je een beetje aan de rand van de maatschappij. Je zet jezelf een beetje aan de zijkant. En je trekt je van de reacties van anderen niet veel aan. Beetje zoals Guido Belcanto die zijn ding doet en wat de anderen over hem denken kan hem gestolen worden. Is dat het niet wat Erasmus ook bedoelde in zijn Lof der Zotheid? Mensen met een hoek af, die rare keuzes maken, die ‘anders’ zijn en daar vrede mee hebben. Wie is er dan de zot?

Tijdens ‘t wandelen filosofeert een mens dus wel eens mee met de radio want zoals gisteren geschreven kan ik over het landschap volstaan met enkele foto’s die even goed gisteren hadden kunnen genomen zijn. Één adjectief: on-me-te-lijk. 

Halverwege de dagtocht van vandaag (vroeg vertrokken om de felle middagzon te ontwijken) loop ik binnen in een mooie maar aftandse boerderij; voor ik het onooglijke dorp van 20 huizen weer uit ben, wil ik nog water inslaan. Het oude dametje met haar kleinzoon vult met veel plezier mijn waterflessen. Na nog een babbeltje zet ik mijn route verder. 

Een half uurtje later ga ik aan de kant voor een auto en wie zit daarin: het dametje met een van de kleindochters die me waren komen zoeken om te vragen of ik niet mee terug wil gaan om aan tafel te schuiven. Een neen ging hen ontgoochelen en was onbeleefd geweest. Ze zijn me te slotte komen zoeken en dus hup, rugzak in de auto en drie km terug. Intussen zat de keuken vol met twee dochters en negen kleinkinderen. De gastvrijheid die me daar te beurt viel, is uitzonderlijk. Iedereen schoot in gang om de feesttafel te dekken, vlees te bakken, aardappelen te stoven... Meloen als voorgerecht, warme maaltijd,  het kaasbordje én dessert (jenevertaart) met koffie... 

En Bonne-maman maar genieten, van de kleinkinderen, van haar dochters, de pelgrim met z’n raar accent en de  toffe conversaties met geïnteresseerde mensen. Zoiets maak je maar één keer in je leven mee en vergeet je nooit meer. En dat allemaal voor een kaars in de kathedraal... 

Zo had ik vandaag wat meer kilometers op de teller maar op die manier weegt geen enkele kilometer dubbel, ook de 34ste niet. 

Dag 6: Arras-La Herlière, 28 km

Voor het traject Arras-Amiens voorzie ik drie dagen van telkens 25-30 km. De twee eerste etappes, van Arras naar Mirvaux zijn haast identiek: van dorpje naar dorpje, tussen onmetelijke graan-, maïs-, koolzaad- en aardappelvelden, boerderijen en militaire kerkhoven. Ik pik er eentje uit waarvoor ik een omweg maak: het Wailly Orchard Cemetery, wegens de naam (Orgaer komt van Orchard, boomgaard). 

Wandelen in Frankrijk is stappen tussen de onmetelijke velden. Als wandelaar verdwijn je als een nietig stipje in het decor en word je opgenomen als elementje in het landschap. Voor een lesje in nederigheid hoef je dus niet aan SM of bondage te doen,  je kunt gewoon gaan stappen op een GR- of Compostelaroute.

Het enige geluid is dat van het klotsen van het water in je fles, van de vogels in het bos (ik herken vooral de vinken) en van je voetstappen op het grind. Als dat niet rustgevend is.  Hier heb je nog échte stiltegebieden. 

Voor alle duidelijkheid: dit is het wandelpad...

Op het einde van de dag realiseer ik me dat ik geen contanten op zak heb. Nooit eigenlijk, maar in zo’n boerengat is dat toch anders, hier is onontgonnen terrein voor Payconiq...

De hele dag heb ik geen enkele ‘distributeur’ gezien, hier moet je echt nog tien kilometer rijden naar het volgend stadje om een geldautomaat te vinden. En dat is wat de gastheer ook doet, hij voert me naar het dichtste stadje om geld af te halen ‘want tot in Amiens zal je er geen tegenkomen’. Op de terugweg houdt hij halt om de kerk te gaan sluiten. Kijk, dít is mijn dorp, La Herlière, zegt hij. Ik hoor de trots in zijn stem. Blijkt dat hij hier burgemeester is. Een dorp van 160 zielen, koeien inbegrepen. Het stikt hier van zo’n dorpjes, waar de school en het stadhuis in één gebouwtje zitten. Allemaal met een maire. Men is hier maar een koele minnaar van fusies. Nu zet iedereen zich in voor z’n dorp, als vrijwilliger, de betrokkenheid is groot, zegt Alain. Met een fusie zou dat direct gedaan zijn. Wat ik zelf betwijfel maar wie ben ik, hier in Pas de Calais. 

De burgemeestersvrouw, de boerin want de burgemeester is boer, “géén bio!”, trakteert met een quiche en de zoon met een zelfgemaakt zuurdesembrood. Voor morgen, want je moet sterk staan om te stappen. En wanneer wenst meneer z’n ontbijt? De donativo, de vrijwillige bijdrage voor het logement, zal ik maar wat aanpassen. Gelukkig heb ik vers geld op zak. 

Dag 5: Lens-Arras, 25 km

Na een schitterend onverwacht (en niet omgekeerd...🤪) enorm deugddoend kampeerweekend met de (klein)kinderen valt het afscheid me zwaarder dan verwacht. Idem thuis, uiteindelijk neem ik zelfs een trein later naar Rijsel om verder te sporen naar Lens waar het echte werk begint. 

Het is een erg dubbel gevoel op de trein. Weemoed, waarom niet, en anderzijds de start van de realisatie van een droom die dag na dag werkelijkheid wordt. Deze roetsjbaan van gemengde gevoelens mag wat mij betreft snel passeren. Laat de treinrit (anderhalf uur om de vier voorbije stapdagen te overbruggen) maar snel achter de rug liggen. Vooruit, op naar de vrijheid van ‘t wandelen. 

Op de camping, een weekend mentale fitness,

  

bekropen me gisteren tijdens de afwas zowaar de eerste twijfels. Tijdens de afwas begot. Hoe zal m’n rug reageren na pakweg een maand met meer dan tien kilo op de schouders? M’n knieën of wat dan ook? En wat als ik mezelf tegenkom tijdens een hele week in de regen? Of in de zon van ‘t voorbije weekend waarbij we zelfs al de schaduw opzoeken om te aperitieven... Nooit eerder is iemand geslaagd in een project zonder het hoofd te bieden aan problemen of tegenslagen. En die zullen mijn pad kruisen, zoveel is zeker, maar de mentale weerbaarheid is groot genoeg om dit project te doen lukken. Als er geen onoverkomelijke fysieke problemen opdoemen uiteraard, we zien wel. 

En let op dat je niet valt over de wortels van de bomen, had Stiene tijdens de afscheidszoen nog gezegd. Geen probleem, Stiene, als ik val, val ik voorwaarts. Mijn ouders hebben me altijd geleerd dat ik ervoor moet zorgen om op iets te kunnen ‘terugvallen’. Maar dit hier is een uitzonderlijk project. Niet meer ‘terug vallen’ nu, vanaf nu is ‘t Fall Forward... richting doel. 

In Lens-centrum is de route goed aangeduid maar eens in de dorpen zou ik niet zonder gps kunnen omdat ik af en toe eens durf af te wijken van de officiële Via om een mooier weggetje door het bos te nemen. Wie heeft me dat weer geleerd? De route loopt 7 km lang over de heuvelrug/slagveld van WO I. Heel het landschap ademt hier trouwens Groote Oorlog uit: soldatenkerkhoven, kraters, bossen waar je niet in mag omdat er nog onontplofte munitie  in de grond zit, maar het is vooral het Canadees National Vimy Memorial, een indrukwekkend oorlogsmonument ter nagedachtenis van de bijna 4000 Canadese soldaten die sneuvelden tijdens WO I, op een bewaard slagveld uit de Slag van Vimy, die het landschap domineert. Een ‘landmark’ van de  zuiverste soort. 

Omstreeks 16 uur, het is dan nog 29 graden, kom ik aan in de foyer Anne Franck, een tehuis voor dakloze jongeren in de Bloc-straat. Ik maak uiteraard van de gelegenheid gebruik om de meest Vlaamse stad van Frankrijk te ontdekken.

Tijdens en na het avondmaal (rijst, ratatouille, visburger) heb ik inspirerende gesprekken met bewoners. De 18-jarige Esmée die in de zorgsector wil werken. Typisch toch, hier zo jong met een rugzak vol problemen belanden en dan zelf kiezen om in de zorg te werken. En dat zal haar lukken, zeker weten, want ‘t zijn vechterkes hier.

Of de Vlaamse zestigjarige Ann-xxx (omwille van privacy noteer ik haar volledige naam hier niet) met tonnen ervaring in onderwijszorg en in de privé, voor wie het waarneembare en het redelijke te begrensd zijn. Energie, verwevenheid met de natuur, het Keltische samhain, wicca... als heks is ze niet onder één hoedje te vangen. Of, zoals ze zelf zegt: Een Vlams'hekse valt oltid op heur pot'n. Zou wel eens interessant kunnen zijn voor MR, VSVK of Cultus. 

De eerste/vijfde dag zit er op. Slapen gebeurt vanavond in de lakenzak, ‘t Is te warm voor de slaapzak.