Dag 45 & 46: Medoc-Bordeaux, 23 km

Dag 45: Medoc-Bordeaux, 23 km

In Bordeaux zijn er drie pelgrimgîtes, een in Buscat (noorden) en 17 km verder in Gradignan (zuiden). Ik kies de derde optie, pal in ‘t centrum aan de Place du Palais, ideaal uitgangspunt om morgen als toerist de stad te bezoeken. Nu de helft van de tocht achter de rug is, mag een laatste rustdag er nog wel van af tot St-Jean-Pied-de-Port (aan de voet van de Pyreneeën). Thierry en ik kunnen ons vanavond in de schaduw van de kathedraal dus wel een terrasje permitteren. 

Dag 46: Bordeaux

Er zijn hier drie werelderfgoedkerken (‘k weet het, wééral kerken...) maar er is evenzeer de historische wijk die werelderfgoed is (met de schitterende Place de la Bourse en de Place de la Comédie met de Opéra), de Esplanade des Quinconces (het grootste plein van West-Europa, met bomen die per vijf aangeplant zijn)
en de grootste waterspiegel van Europa (althans volgens de Fransen).

Wat me nog het meest opvalt is dat het centrum enorm verkeersluw is, met haast geen auto’s maar fietsers en de erg moderne tramlijn. Het is niet eens twintig jaar geleden dat het verkeer hier op een mierennest leek; nu is er een zee van ruimte voor de voetganger en de nadruk ligt echt op de gebouwen en architectuur en nu eens niet op het verkeer. 
Bordeaux bewijst dat het ook op deze manier kan. 

Dag 43 & 44: Blaye, Margaux, Medoc, 65,7km

Dag 43: Mirambeau-Lacaussade, 33,3 km

Na nog 4 km Charente-maritime loopt de route door de Gironde. Gedaan met zonnebloemen, vanaf hier is ‘t de hele dag stappen tussen de Merlot- en Cabernet-wijngaarden en de bijhorende Bordeaux-châteaux van Blaye, waar trouwens alleen rode wijnen toegelaten zijn. 
Ware het niet van ‘t gewicht, ik bracht een doos voor je mee. 

Je hebt zo van die dagen dat je zou blijven stappen omdat ‘t bijna als vanzelf gaat. Het weer valt bijzonder goed mee en zelfs mijn rugzak lijkt zich met mijn rug vergroeid te hebben.  Na 23 km verleng ik mijn etappe en doe er nog 10 km bij (blijkbaar een oude spoorbedding, gewoon altijd rechtdoor, een goede voorbereiding voor de Landes...) tot in St-Martin-Lacaussade. 
In het dorp is er echter niets (!) dat open is, geen bar, geen tabac, geen épicerie... tijd om mijn noodrantsoen aan te spreken. ‘t Wordt een leuke vrijdagavond...

Dag 44: van Margaux naar Medoc, 32,4 kmVan aan de citadel van Blaye (Vauban, wie anders...) vertrekt Le Bac, de overzet om op de rechteroever van de Gironde te geraken, waar Bordeaux ligt. 

De wijngaarden van de Margaux verschillen maar weinig met die van de côte de Blaye. Beide bevatten vooral blauwe druivenrassen (Merlot, Cabernet) maar in Margaux zijn de wijngaarden groter, uitgestrekter en met mijn intussen aardig geoefende smaakpapillen proef ik waarom deze streek zoveel kwaliteitswijnen produceert. Ook al moet de oogst nog enkele weken wachten, de druiven zijn nu al aardig op smaak en vol intens druivensap. 

In het centrum van Margaux loop ik een bakkerij binnen. Gisteren heb ik mijn noodrantsoen moeten aanspreken en het is tijd om dat aan te vullen. Tu es un pèlerin? vraagt de verkoopster. Ik bevestig en bij mijn brood voegt ze nog een zakje croissants en chocoladekoeken toe. Voilà, c’est offert, zegt ze. Wel, het moet gezegd, zoiets doet deugd en geeft je meteen weer moed en maakt de rest van de etappe heel wat lichter, zelfs met een maag vol croissants en chocoladekoeken die ik pas opeet op een strandje aan de rand van een zalig meer met blauwgroen water. 

Nog steeds tussen de wijngaarden en vooral meer en meer bossen (de Landes naderen...) kom ik in de Medoc terecht, in het klooster van Pian Medoc in de ermitage van de zusters van Lamouroux. Als avondmaal serveren ze rijst met bolognaisesaus. Met de twee Bretoense Thierry’s en met een Frans koppel dat de Via Podiensis (le Puy en Velay) en Via Turonensis aan elkaar hangt en er een lus van maakt, wisselen we de hele avond ervaringen uit. Enkel het glas wijn ontbreekt want in de verste verte is hier geen winkeltje te bespeuren. 

Dag 41 & 42: Saintes-Mirambeau, 57 km

De tijd gaat te langzaam voor wie wacht maar gaat te snel voor wie veel wil doen maar voor wie goed wil doen bestaat de tijd niet… hij laat alleen sporen na (J. Romel). 

Dag 41: Saintes-Pons, 24 km

De weg van Saintes naar Pons verloopt helemaal in de glooiende cognacstreek tussen wijngaarden, zonnebloemvelden, bossen. 

Door de donjon, het Romaanse kerkje en de met keien geplaveide straten waan je je in Pons direct in de middeleeuwen. 
Het kunstwerk aan het rond punt verwijst naar de doortocht van de honderdduizenden pelgrims door de eeuwen heen. 
Ook Pons dankt zijn groei (alweer) aan de ontelbare pelgrims die hier, vroeger meer dan nu, voorbijtrokken en zich lieten verzorgen in het Hôpital des Pèlerins, waar onze halte van vandaag gelegen is. Onze, dat is Thierry, een Bretoen en François, een Waal. En toch is het een aangename avond geworden. Misschien komt dat door de Leffe🤪. 

Dag 42: Pons-Mirambeau, 33km 

Winkeltjes, een bakker, een kruidenier... daarop moet je overdag niet rekenen; de route loopt netjes langs de zonnebloemvelden en wijngaarden van de Cognac, de Grave, de Charente. Dorpjes zie je enkel in de verte: Montignac, Jonzac, Consac, Semillac, Salignac... het lijkt wel of ze er hier een rijmwoordenboek op losgelaten hebben. 

Om eens (te proberen) een dagje te leven van wat ik op mijn weg tegenkom, vertrek ik zonder proviand en introduceer ik hier het allemansrecht: mais, pruimen, tomaten, wat late granen, zonnebloempitten, druiven (de blauwe zijn al perfect, de witte moeten nog wat rijpen maar ça va), braambessen en water, liters water (kerkhof=flessen vullen). 
De hele dag door je je buikje rond eten, het lukt aardig, maar bij aankomst in Mirambeau roof ik toch de halve  SuperU leeg: cafeïnevrije cola zero, tomaatjes, kip, rode biet, roggebrood... en Chimay (voor Thierry 😇). François zien we niet meer terug, waarschijnlijk voelt hij aan dat er zal moeten getrakteerd worden 😂. 

Dag 39-40: St-Jean d’Angely-Saintes, 34 km

Dag 39: St-Jean d’Angely-Saintes, 34 kmBossen, wijngaarden, zonnebloemvelden, dorpjes, Romaanse kerkjes verspreid over ‘t landschap... het is aangenaam stappen in de Charentes, maar dan wel mét de wandelstokken. 
Langs deze rivier 
en tot aan de Romeinse triomfboog waarlangs alle verkeer 2000 jaar geleden de stad in en uit moest, 

kom je Saintes binnen, toen de hoofdstad van deze Romeinse provincie en in de middeleeuwen een belangrijke stopplaats voor pelgrims wegens het graf van St.Eutropius. 

Dag 40: Saintes, rustdag

De gîte is een annex van de werelderfgoedkerk St-Eutrope, de uitvalsbasis tijdens een extra-rustdag voor een bezoek aan o.a. de binnenstad en de kunstwerken in de kerk. 
Een ervan is de toch wel bijzondere (zandstenen) sculptuur van ‘het wegen van de zielen’: in de ene mand ligt een veer, in de andere mand de ziel van de mens. Als die niet in evenwicht zijn, wacht De Verscheurder je op. Let op het detail: rechts staat een demoon de mand te verzwaren... 

En uiteraard is er het 2000 jaar oude amfitheater (voor gladiatoren- en dierengevechten) en een siësta aan de boorden van de Charente.  





Het weerberichtvoor de komende dagen:

Dag 37 en 38: Melle-St-Jean d’Angely, 62 km

Dag 37: Melle-Aulnay, 36 km

Voor deze (langste?) etappe waren de weersomstandigheden ideaal: geen wind, wolken, zon noch regen. De route doorkruist de regio Poitou-Charentes met de departementen Deux Sèvres en Charentes Maritime. Laat de meloenen maar komen... In Aulnay voegt de route des Plantagenets zich bij de Voie de Tours. In deze streek loop je van het ene naar het andere Romaanse kerkje. 

Blikvanger van de dag, misschien wel van de week, is ongetwijfeld de St-Pieterskerk (12e-13e eeuw), omgeven door cipressen en intacte grafzerken uit die tijd. 
Zowel binnen als buiten bulkt de kerk van zandstenen sculpturen: 

een musicerende ezel, de dierenriem, bijbelse en mythologische figuren... Wat een vakmanschap, toen al, 8-900 jaar geleden. Unesco-werelderfgoed, en terecht. 

Gelukkig is dit idyllisch kerkje wonderwel gespaard gebleven van zowel de 100-jarige als de godsdienstoorlogen in deze streek.

Dag 38: Aulnay-St Jean d’Angely, 26 km

In Saint-Jean d’Angely bezoeken we met Camel (Sp.), Marie-Laure (Indië) en Noah (Eth.) de restanten van wat een gigantische abdij moet geweest zijn, die als relikwie het hoofd van (de onthoofde) Johannes de Doper bezat. Door de godsdienstoorlogen is zowel de relikwie als de abdij in vlammen opgegaan. Wat er nu nog staat is werelderfgoed.Marie-Jeanne, onze hospita, geeft ons in het Sint-Nicolaaskerkje, geen werelderfgoed maar erg idyllisch, een snelcursus altaarstudie en pilaarbijten.

 Waarin een klein dorpskerkje groot kan zijn. 
Als avondmaal serveert ze everzwijn. Het moet inderdaad niet altijd quiche zijn. 

Dag 36: Chenay-Melle, 17 km

Bij het verlaten van Chenay stond de straatnaam Rue de la Pleine en dat was er niet om gelogen. Een déjà-vu; een mens zou zich zo weer in Noord-Frankrijk kunnen wanen...

In Faugerit, elders ook trouwens in deze streek met protestantse enclaven, zie je hier en daar een ‘begraafplaatsje’ van 4-5 zerken. De dominee van deze streek vertelt me dat in de 18e eeuw het protestantisme in Frankrijk verboden was en dat de gereformeerden dan maar hun familie in het geheim begroeven, in een bosje of in de tuin. Die zerken zijn er nu nog, net zoals de parasolden in de tuin die aangaf dat er een protestant woonde. Door over ‘t muurtje te kijken, leert een mens nog eens wat...

Wat verder bots ik op een Deense die in haar voortuintje bezig is aan de voorbereiding van  haar nakende verhuis. Ze zal de pelgrims die hier passeren en waarmee ze graag een praatje slaat wel missen. En of mijn rugzak niet te zwaar is? Dat is belastend voor je nek, zegt ze, waarop ze me prompt, als masseuse, trakteert op een nekmassage met essentiële olie. Verder dan dat laten we ‘t niet komen; ik heb geen zin om een confrontatie met een jaloerse Viking aan te gaan. 

Melle was in de middeleeuwen een centrum van muntslag; het heeft z’n rijkdom te danken aan de lood/zilvermijnen. Resultaat van die rijkdom is, toch wel uitzonderlijk, een ‘triade’ van drie Romaanse kerken. De Sint-Hilairekerk, een vaste stopplaats voor pelgrims, is werelderfgoed en heeft, naast de vele (1000 jaar oude!) gebeeldhouwde figuren op de gevel, binnenin een vernieuwd marmeren koor, altaar, doopvont en kooromgang, een kunstwerk op zich. 

Dag 34 en 35: Poitiers-Chenay, 52,5 km

Dag 34: Poitiers-Lusignan, 28,5 km

Onderweg kom ik een moeder en dochter tegen die vier dagen vakantie samen doorbrengen op het ritme van een ezel. Dat zie je wel meer in de Cevennen (Le Puy-en-Velay, le chemin de Stevenson) maar hier is dat eerder zeldzaam. 
Na het middagmaal weigert meneer nog een stap verder te zetten. Er is echt geen beweging in te krijgen, noch duwen, noch trekken, niets helpt... en een wortel heb ik niet bij. Ten einde raad belt de dochter naar de eigenares die met de auto komt maar zelfs die paardenkracht helpt niet...  Als meneer zin heeft, zal hij wel weer in gang schieten. Ik hoop dat ze er nu niet meer staan, ik heb m’n weg dan maar alleen verdergezet...

We (Patrick, Liza en ik) koken ons potje en overnachten in een als gîte ingerichte toren van een kasteel, met bijpassend uitzicht.  

Dag 35: Lusignan-Chenay, 24 km

Braambessenseizoen. Het lijkt wel of de braamstruiken speciaal langs de route aangeplant werden. De hele dag door pluk ik handenvol braambessen. Achter de hoek is ook Suzy bramen aan ‘t plukken. 
Tu es pèlerin? Tu veux une tasse de café? Viens, on va sur ma terrasse... 

Vijf minuten later maak ik tijdens mijn tweede ontbijt van de dag kennis met les châtelains du Domaine de Mauprié. 

Het gesprek gaat al snel over de houding van de Fransen die altijd klaar zijn om te protesteren: les gilets jaunes, les anti-vaccins..., kortom les conards,  als ze maar kunnen protesteren... Als Vlamingen zijn we in vergelijking maar mougeons (mouton/pigeon): doux comme un agneau...

Dag 32 en 33: Châtellerault-Poitiers, 40 km - Dag 34: Poitiers

Dag 32: Châtellerault-Dissay, 20 km

Na een paar uren tussen bossen en wijngaarden kom je het dorpje Dissay in stijl binnen. 

Als ik het raam van mijn gîte openzet, ontbreekt enkel nog De Rode Ridder.

Dag 33: Dissay-Poitiers, 19,5 km

De 20 km naar Poitiers verloopt helemaal over de Via Antonio, de meer dan 2000 jaar oude Romeinse Heirweg die Tours met Poitiers verbindt. 
Hier ergens, onder mijn voetsporen, stopte Karel Martel de opmars van de Saracenen, zeg maar de moslims, die al Portugal en Spanje veroverd hadden (Cordoba...); anders waren we nu allemaal muzelmannetjes (en voor de politiek-correcten ook muzelvrouwtjes...).  Ze kunnen ‘t blijkbaar niet laten want in Afghanistan zijn ze wéér bezig... L’histoire se répète, en sommigen leren niet rap...

Tijdens de middeleeuwen werd Poitiers beschermd door een (nu haast helemaal verdwenen) grote verdedigingsmuur waardoor de stad in staat was om door te groeien en er een universiteit te bouwen. De stad floreerde en groeide uit tot een van mooiste steden in de regio met de oudste kerk van heel Frankrijk: le baptistère St-Jean.
 Het is de moeite om, na meer dan 700 km en zowat een derde van de tocht achter de rug, nog een extra-rustdag in te plannen om de winkeltjes, restaurants, prachtige oude gebouwen en, hoe kan het ook anders, de kathedraal met het mooie middeleeuwse glasraam over de kruisiging te bezoeken. 

Futuroscope, ook meer dan de moeite maar nog geen werelderfgoed, zal voor een andere keer zijn. 

Morgen gaat de tocht verder richting Bordeaux.