Dag 71: Calzadilla-Bercianos, 32 km

Niets is teveel en... teveel is nooit genoeg

Nog voor dag en dauw ben ik al op pad. Het is nog geen zeven uur als ik als eerste de albergue verlaat om te kunnen genieten van de zonsopgang achter me (ik wandel naar het westen, dus...). 
Een ontbijt is er niet in de albergue en dus stop ik een uur later in het volgende dorpje in de eerste de beste bar waar de bakker net vers brood levert. De vaste klanten zitten inmiddels al aan de toog voetbal te kijken... Ik eet het brood met de notenpasta uit mijn rugzak, en een verse ‘americano’. 
Nog een (laatste) dagje meseta: vlak terrein en uitgestrekte graanvelden. Vandaag gaat bijna de hele etappe over onverharde paden voor pelgrims, langs een rij bomen met de lovenswaardige bedoeling om een ​​beetje schaduw te bieden. Je hoort me niet klagen; >20 graden eind september is mooi meegenomen. 

In Sahagún staat Gina, de caminamiga van in Ventosa die de saaiste etappes ingeruild heeft voor een extra-rustdag, klaar voor een terrasje. We praten wat bij en 10 km verder ligt de meseta, het Grote Niets, de Immense Leegte, de Desolate Woestijn, de Barre Vlakte... achter de rug. 

De Camino Francès ligt nu al voor meer dan de helft achter de rug: 430 km op de CF en in totaal 1622 km afgelegd

en dat mag beloond worden met een pelgrimsmenu: koude asperges als voorgerecht, kabeljauw met friet als hoofdgerecht en een flan als dessert. Kostprijs €11 (water en wijn inbegrepen), daarvoor moet je ‘t niet laten en een pelgrimstocht is nu ook geen strafexpeditie...

Dag 70: Fromista-Calzadilla, 37,2 km

Voormiddag:

Een eenvoudige etappe zonder hellingen door de reeds bekende oneindige graanvlaktes. Omdat ik twee kleinere etappes wil samenvoegen tot één monsteretappe, neem ik niet de mooiere variant maar blijf ik op het eentonige officiële pad, rechtlijnig  naast de provinciale weg. Dan ben ik na morgen ten minste van de meseta van af. 

Namiddag:

Het gedeelte van Carrión de los Condes naar Calzadilla de la Cueza is het langste zonder tussenliggende stopplaatsen op de hele Camino Francès: 17 km ‘leegte’, zonder watervoorziening, vlak, eindeloze rechte lijnen door de steppe over keiwegen met slechts hier en daar een bank. 
Gelukkig is het een stralende dag want ik mag er niet aan denken dat de weg bij regen onder water komt te staan. 

We wandelen uuuuuuren aan een stuk tussen Het Grote Niets, de lege graanvelden. Om de tijd te doen passeren, luisteren we naar muziek uit elkaars land (ik kies Bart Peeters e.d) en eindigen met elk z’n eigen nationaal hymne. Ge moogt één keer raden welk ik gekozen heb... Het moet gezegd, vele zijn maar romantieke brol, dat van ons is ten minste een mars- en strijdlied. 

Dag 69: Castrojeriz-Fromista, 26 km

Voor wie houdt van eenzaamheid, stilte en oneindige velden is dit een uniek en onvergetelijk landschap: lange onverharde wegen, eindeloze velden, schitterende wolkenpartijen. Daardoor is er gelukkig niet veel zon, pas dán zou het lastig zijn. Nadeel is natuurlijk dat het weer niet echt helder is maar het uitzicht is ongelooflijk, het plateau strekt zich zonder einde voor me uit. 

Na de inspanning op de steile helling vanochtend (12%) 
begint de afdaling van 145 meter in 1,7 kilometer. 

Al had ik ‘t anders verwacht en ook al kan ‘t raar klinken maar vijf uren in deze ‘woestijn’ zijn zalig. Vanaf Boadilla del Camino, eens te meer een dorpje dat blijft bestaan dank zij de camino, loopt de route langs het Canal de Castilla (dat betekent dus een plat stuk) om te eindigen in Fromista, het stadje met het mooie Romaanse kerkje. Echt een mooie etappe vandaag. Maar de meseta is nog lang niet voorbij, er volgen er nog twee van dat... Benieuwd of ‘t zo aangenaam blijft. 

Dag 68: Tardajos-Castrojeriz, 29,7 km

In tegenstelling tot de ingang is de uitgang vanuit Burgos comfortabel en kort; lange paden van aarde en losse stenen brengen me naar de uitgestrekte graanproducerende velden van Castilië. 


Hier begint de meseta, de ‘woestijn’, weinig schaduwrijke plekken en het uurtje zon is als een gloeiende vuurbal die genadeloos uit de lucht neervalt. In de winter moet de kou enorm zijn.Mijn lunchplekje van vandaag

Ik laat de kamergenoten voorgaan; in dit desolate landschap wandel ik liever alleen. De heuvelruggen, de vele blauwe vlinders, de camino, de wind en vooral de wolken zijn mijn metgezellen vandaag. Het is hier zo stil dat je enkel de wind hoort, en het klapperen van de vleugels van arenden en gieren. 

Tot Hontanas loopt de route langs lange en eenzame onverharde wegen. Maar... in Hontanas is er een terrasje!!! Naast koffie betekent dat brood, fruit, noten... inslaan en de rugzak vullen. 
Ik ontmoet er mijn tijdelijke ‘caminamigos’ weer: John, een Amerikaan (New-Jersey) met rugproblemen (ik leer hem z’n rugzak vullen), Martha (Californië) met aan elke voet vier blaren, een Duits koppel en Suang Lee, een Koreaanse. Haar communicatie verloopt via Google Translate en dat lukt best aardig. 

Daarna begint de San Antón-vallei tot in Castrojeriz en in dit herkenbaar landschap is het aangenaam wandelen: geen felle zon, geen dreigende wolken, een licht windje en af en toe voor een korte tijd een nieuwe ‘caminamigo/a’. 

Dag 67:Atapuerca-Burgos-Tardajos, 34,5 km

Om Burgos binnen te wandelen, neem ik -met twee Oost-Duitsers- een alternatieve route om het luchthavengebied en de industriezone te vermijden. Anderen kiezen voor dit deel een taxi; bussen zijn er niet op zondag. Niet voor de échte jeans of Westerse chocolade zijn de Oost-Duitsers blij, maar wel voor hun herwonnen vrijheid en recht op een eigen mening/geloof/pers...
Vijf kilometer voor Burgos brengen twee Spaanse oma’s me via een bospad tot bij het klooster Cartuja de Miraflores, de witte paters, kartuizermonniken. In hun kerk zijn Vlaamse glasramen terug te vinden. Het geheel straalt rijkdom maar ook rust uit, een ongekende parel.

 In Burgos bezoek ik het museum van de menselijke evolutie (daar liggen de opgravingen van Atapuerca, zie gisteren) en leer er alles over de homo’s (antecesor, heidelbergensis, neanderthaler, sapiens), over Darwin, het klimaat... en denk aan wat Carol zei... je moet er je slaap niet voor laten.

 

De kathedraal van Burgos is natuurlijk de grootste kunstschat van Spanje. Ook al hangt er een beetje bloed aan dat goud, de vijftien kapellen, de glasramen, de koorbanken met inleghout, schilderijen (Da Vinci)... alles is hier om ter mooist. 

Vooraleer ik vertrek, bezoek ik nog de Prado-tentoonstelling op de promenade tussen de platanen, de levendige Paseo del Espolon. Het hangt er vol met wereldberoemde schilderijen, waaronder uiteraard vele Spaanse, Italiaanse en Vlaamse meesters. 

In de albergue, boven een restaurant, verwen ik mezelf met een grillmenu van het huis. Vooraleer de 500 laatste kilometers aan te vatten, mag een mens al eens een reserve-eiwitje en een vezeltje inslaan... 

Dag 66: Villambistia-Atapuerca, 24 km

De lange oversteek van de Montes de Oca (1000 meter hoogte) door een bosrijk gebied doet sterk aan de Landes denken. Met enkele stevige hellingen (200 meter tijdens de eerste 3 kilometer) is het een welkome afwisseling na de vervelende kilometers langs de autoweg gisteren. We naderen Burgos en in het landschap laat zich dat duidelijk zien; denk de heuvelruggen weg en je ziet direct de meseta voor je... 


De tweede helft van de etappe is een aangename wandeling door de Sierra de Atapuerca en zijn uitlopers.

Mijn wandelgezel is Carol, een 76-jarige Amerikaanse (Texas) die al voor de vijfde keer de (telkens andere delen van de) camino doet. Ze heeft over alles een mening en over klimaatopwarming maakt ze zich niet druk. ‘t Is altijd zo geweest met pieken en dalen, nu gaat ‘t misschien wat sneller ja... maar paniek is nergens voor nodig. Waarvan akte. 

In de albergue in Atapuerca (in het gebergte hier vond men 25 jaar geleden, tijdens de aanleg van de spoorweg, resten van de homo antecesor, een tienjarig meisje dat 780.000 jaar geleden leefde en dus de oudste menselijke fossielen van West-Europa) is de keuken gesloten (Covid, natuurlijk). Hubert zal een andere keer moeten koken... Het wordt brood vanavond, met tonijnpaté..

Dag 66: Grañon-Villambistia, 22 km

Het leven is hard maar uw spieren zijn veel harder. 
We vervolgen onze opmars hoofdzakelijk langs landbouwpaden, meestal onverhard, langs de nationale N-120. 

Vandaag verlaten we La Rioja om de autonome gemeenschap Castilla y León binnen te gaan. Gedaan met de wijngaarden, dit is het heuvelachtig landbouwgebied, de graanschuur van Spanje. Het zal er niet op verbeteren want de meseta lonkt...

Elk stadje die naam waardig doet wel een inspanning om zich met het duizend jaar oude pelgrimtoerisme te associëren, meestal is dat door pelgrims van kunst te laten genieten. In Belorado doen ze dat met graffiti en dat is na de vervelende kilometers (!) langs de N-120 waar de vrachtwagens langs je voorbij denderen, een welkome afwisseling. 

Vandaag wandel ik een tijdlang met Arián, de jonge Catalaanse republikein en Rosa, een 18-jarige Duitse die een een snipperjaar neemt om de Camino te doen, haar rijbewijs te halen... Haar gedrevenheid om vandaag de klimaatopwarming aan te pakken, is typerend voor de jonge idealisten. 

In de albergue, een leuk hotelletje, ontmoet ik twee Fransen, Yves en Hubert. De laatste was een kok en dat wil hij me gerust een demonstreren. Misschien morgenavond? Dan is ‘t eens wat anders dan linzensoep... mijn darmen beginnen te protesteren.